„Całe niebo powinno być w latających spodkach, ale nic takiego nie istnieje”: wywiad z astrofizykiem Siergiejem Popowem

Sergey Popov jest astrofizykiem, doktorem nauk fizycznych i matematycznych, profesorem Rosyjskiej Akademii Nauk. Zajmuje się popularyzacją nauki, opowiada o astronomii, fizyce i wszystkim, co dotyczy kosmosu.

Life hacker rozmawiał z Siergiejem Popowem i dowiedział się, jak naukowcy badają to, co działo się miliardy lat temu. Dowiedział się również, czy czarne dziury pełnią jakąś funkcję, co dzieje się podczas łączenia galaktyk i dlaczego lot na Marsa jest bezsensownym pomysłem.

O astrofizyce

- Dlaczego zdecydowałeś się studiować astrofizykę?

Pamiętając siebie w wieku 10-12 lat, rozumiem, że w taki czy inny sposób byłbym zaangażowany w naukę podstawową. Raczej chodziło o to, który. Czytając książki popularnonaukowe, zdałem sobie sprawę, że astronomia jest dla mnie bardziej interesująca. I od razu zacząłem się dowiedzieć, czy można to gdzieś zrobić. Na szczęście istniały koła astronomiczne, do których zacząłem chodzić w wieku 13 lat.

- Oznacza to, że w wieku 13 lat zdałeś sobie sprawę, że chcesz zostać naukowcem?

Nie było żadnego ukształtowanego pragnienia. Gdybym wtedy został przyłapany i zapytał, kim chcę się stać, z trudem bym odpowiedział, że naukowiec. Pamiętając jednak moje dzieciństwo, myślę, że tylko szczególne wydarzenia mogą mnie sprowadzić na manowce.

Na przykład przed zauroczeniem astronomia był okres, kiedy zajmowałem się hodowlą ryb akwariowych. I doskonale pamiętam, co wtedy sobie myślałem: „Wejdę na wydział biologii, będę badał ryby i zostanę ichtiologiem”. Myślę więc, że nadal wybrałbym coś związanego z nauką.

- Czy możesz krótko i jasno wyjaśnić, czym jest astrofizyka?

Z jednej strony astrofizyka jest częścią astronomii. Z drugiej strony to część fizyki. Fizyka jest tłumaczona odpowiednio jako „natura”, dosłownie astrofizyka - „nauka o naturze gwiazd”, a szerzej - „nauka o naturze ciał niebieskich”.

Opisujemy z punktu widzenia fizyki, co dzieje się w kosmosie, a więc astrofizyka to fizyka stosowana do obiektów astronomicznych.

- Po co to studiować?

Dobre pytanie. Oczywiście nie można udzielić krótkiej odpowiedzi, ale można wyróżnić trzy powody.

Po pierwsze, nasze doświadczenie pokazuje, że fajnie byłoby wszystko przestudiować. Przecież wszelkie nauki podstawowe mają, jeśli nie bezpośrednie, ale praktyczne zastosowanie: są odkrycia, które nagle się przydają. To tak, jakbyśmy poszli na polowanie, wędrowali przez kilka dni i zastrzelili jednego jelenia. I to świetnie. W końcu nikt nie spodziewał się, jak będzie na strzelnicy, gdy jelenie nieustannie wyskakują i pozostaje tylko do nich strzelać.

Drugim powodem jest ludzki umysł. Jesteśmy tak ułożeni, że interesuje nas wszystko. Jakaś część ludzi zawsze będzie zadawać pytania jak działa świat. A dziś nauka podstawowa dostarcza najlepszych odpowiedzi na te pytania.

Po trzecie, współczesna nauka jest ważną praktyką społeczną. Dość duża liczba osób z czasem nabywa bardzo duże ilości złożonej wiedzy i umiejętności. A obecność tych ludzi jest bardzo ważna dla rozwoju społeczeństwa. Tak więc w latach 90. w naszym kraju popularne było powiedzenie: ostateczny upadek nie jest kiedy W kraju nie ma ludzi, którzy nie potrafiliby napisać artykułu w Naturze, ani takich, którzy potrafią czytać.

- Jakie odkrycia astrofizyczne są już stosowane w praktyce?

Nowoczesny system kontroli położenia oparty jest na kwazarach. Gdyby nie odkryto ich w latach pięćdziesiątych XX wieku, mielibyśmy teraz mniej dokładną nawigację. Co więcej, nikt nie szukał konkretnie czegoś, co mogłoby uczynić to dokładniejszym - nie było takiego pomysłu. Naukowcy zajmowali się podstawową nauką i odkryli wszystko, co się im dało. W szczególności taka przydatna rzecz.

Następna generacja systemów nawigacyjnych dla statków kosmicznych w Układzie Słonecznym będzie kierowana przez pulsary. Ponownie, jest to fundamentalne odkrycie lat 60., które początkowo uważano za całkowicie bezużyteczne.

Nadeszły algorytmy przetwarzania tomografii (MRI)Astronomia w życiu codziennym z astrofizyki. A pierwsze detektory rentgenowskie, które stały się prototypem aparatów rentgenowskich na lotniskach, zostały opracowane w celu rozwiązania problemów astrofizycznych.

A takich przykładów jest znacznie więcej. Po prostu wybrałem te, w których odkrycia astrofizyczne znalazły bezpośrednie praktyczne zastosowanie.

- Po co badać skład chemiczny gwiazd i planet?

Jak powiedziałem, przede wszystkim zastanawiam się, z czego są zrobione. Wyobraź sobie: znajomi zaprowadzili cię do egzotycznej restauracji. Zamówiłem danie, jesz, jesteś pyszny. Powstaje pytanie: z czego jest zrobiony? I choć w takiej instytucji często lepiej nie wiedzieć, z czego jest zrobione danie, to nadal jesteś zainteresowany. Ktoś interesuje kotlet, a astrofizycy - gwiazda.

Po drugie, wszystko jest ze wszystkim powiązane. Interesuje nas, jak działa Ziemia, na przykład, ponieważ niektóre z najbardziej realistycznych fatalny scenariusze nie są związane z tym, że coś spadnie nam na głowy lub coś stanie się ze Słońcem. Są połączeni z Ziemią.

Raczej gdzieś na Alasce wyskoczy wulkan i zginą wszyscy, z wyjątkiem karaluchów. Chcę badać i przewidywać takie rzeczy. Nie ma wystarczających badań geologicznych, aby zrozumieć ten obraz, ponieważ ważne jest, jak powstała Ziemia. W tym celu musisz zbadać powstawanie Układu Słonecznego i wiedzieć, co wydarzyło się 3,5 miliarda lat temu.

Rano po ćwiczeniach czytam nowe publikacje naukowe. Dziś pojawił się bardzo ciekawy. stos artykułów w czasopiśmie Nature, że naukowcy odkryli planetę bliskiej i bardzo młodej gwiazdy. Jest to fantastycznie ważne, ponieważ jest blisko i można je dobrze zbadać.

Jak powstają planety, jak układa się fizyka i tak dalej - tego wszystkiego uczymy się obserwując inne układy słoneczne. Z grubsza mówiąc, badania te pomagają zrozumieć, kiedy jakiś wulkan wskoczy na naszą planetę.

- Czy nasza planeta może opuścić swoją orbitę? A co należy z tym zrobić?

Oczywiście, że tak. Potrzebujesz tylko zewnętrznego wpływu grawitacji. Jednak nasz układ słoneczny jest dość stabilny, ponieważ jest już stary. Nie ma pewności, ale jest mało prawdopodobne, aby w jakiś sposób wpłynęły na Ziemię.

Na przykład orbita Merkurego jest nieco wydłużona i silnie odczuwa wpływ innych ciał. Nie możemy powiedzieć, że w ciągu następnych sześciu miliardów lat Merkury pozostanie na swojej orbicie lub zostanie wyrzucony przez wspólny wpływ Wenus, Ziemi i Jowisza.

A na innych planetach wszystko jest dość stabilne, ale istnieje znikome prawdopodobieństwo, że na przykład coś wleci do Układu Słonecznego. Jest kilka dużych obiektów, ale jeśli wlecą, zmienią orbitę planety. Do uspokój się ludzie, muszę powiedzieć, że jest to bardzo mało prawdopodobne. Nigdy się to nie zdarzyło podczas całego istnienia Układu Słonecznego.

- A co w tym przypadku dzieje się z planetą?

Z samą planetą nic się nie dzieje. Jeśli z tego powodu oddala się od Słońca, co zdarza się częściej, otrzymuje mniej energii, w wyniku czego zaczynają się na nim zmiany klimatyczne (jeśli w ogóle panował klimat). Ale gdyby nie było klimatu, jak na Merkurym, planeta po prostu odleci, a jej powierzchnia będzie się stopniowo ochładzać.

- Jeśli nasza galaktyka zderzy się z inną, czy to coś dla nas zmieni?

Bardzo krótka odpowiedź brzmi: nie.

Dzieje się to bardzo powoli i smutno. Na przykład z czasem połączymy się z mgławicą Andromedy. Przenieśmy się kilka miliardów lat do przodu. Andromeda jest już bliżej i zaczyna przylegać do naszej galaktyki na krawędzi. Człowiek urodzi się po cichu, nie nauczy się w szkole, pójdzie na uniwersytet, tam będzie uczył, umrze - iw tym czasie nic się nie zmieni.

Gwiazdy są bardzo rzadko rozproszone, więc nie zderzają się ze sobą, gdy galaktyki się łączą. To jak spacer po pustyni, gdzie porozrzucane są porozrzucane krzaki. Jeśli połączymy je z inną pustynią, będzie dwukrotnie więcej karłowatych krzewów. Chociaż to cię przed niczym nie uchroni, pustynia nie zamieni się we wspaniały ogród.

W tym sensie wzór gwiaździstego nieba zmieni się nieco przez długi czas. I tak się zmienia, ponieważ gwiazdy poruszają się względem siebie. Ale jeśli połączymy się z mgławicą Andromedy, będzie ich dwa razy więcej.

Więc nic nie dzieje się w zderzeniu galaktyk z punktu widzenia ludzi żyjących na dowolnej planecie. Można nas porównać do pleśń lub bakterie żyjące w bagażniku samochodu. Możesz sprzedać ten samochód, możesz go ukraść, możesz zmienić silnik. Ale w przypadku tej pleśni nic się nie zmienia w bagażniku. Trzeba się do tego od razu dostać butelką z rozpylaczem i dopiero wtedy coś się wydarzy.

- Wielki Wybuch wydarzył się miliardy lat temu. W jaki sposób naukowcy nauczyli się patrzeć w przeszłość i dowiedzieć się, jak tam wszystko się dzieje?

Przestrzeń jest dość przezroczysta, więc możemy po prostu widzieć daleko. Obserwujemy galaktyki niemal od pierwszego pokolenia. A teraz budowane są teleskopy, które powinny widzieć tę pierwszą generację. Wszechświat jest zupełnie pusty, a z 13,7 miliardów lat ewolucji 11-12 miliardów lat jest już dla nas dostępnych.

To kolejny dodatek do pytania dlaczego badanie skład chemiczny gwiazd. Potem, żeby wiedzieć, co się stało w pierwszej minucie po Wielkim Wybuchu.

Mamy dość proste dane - aż do pierwszych kilkudziesięciu sekund istnienia życia Wszechświata. Opisujemy już nie 90% lub 99 i wiele dziewiątek po przecinku. I pozostaje nam dokonać ekstrapolacji wstecz.

Było też wiele ważnych procesów, które miały miejsce we wczesnym wszechświecie. I możemy zmierzyć ich wyniki. Na przykład wtedy powstały pierwsze pierwiastki chemiczne i dziś możemy zmierzyć obfitość pierwiastków chemicznych.

- Gdzie jest granica przestrzeni?

Odpowiedź jest bardzo prosta: nie wiemy. Możesz wejść w szczegóły i zapytać, co masz na myśli, ale odpowiedź pozostanie taka sama. Nasz Wszechświat jest z pewnością większy niż część dostępna do obserwacji.

Możesz to sobie wyobrazić jako nieskończoną lub zamkniętą rozmaitość, ale pojawiają się głupie pytania: co jest poza tą rozmaitością? Dzieje się tak często bez obserwacji i eksperymentowania: pole działania staje się całkowicie spekulacyjnydlatego o wiele trudniej jest tutaj zweryfikować hipotezy.

O czarnych dziurach

- Czym są czarne dziury i dlaczego pojawiają się we wszystkich galaktykach?

W astrofizyce znamy dwa główne typy czarnych dziur: supermasywne czarne dziury w centrach galaktyk i czarne dziury o masach gwiazdowych. Jest między nimi duża różnica.

Czarne dziury mas gwiazd powstają w późnych stadiach ewolucji gwiazd, kiedy ich jądra, po wyczerpaniu paliwa jądrowego, zapadają się. Nic nie zatrzymuje tego załamania i powstaje czarna dziura o masie równej 3, 4, 5 lub 25 masie Słońca. Takich czarnych dziur jest wiele - w naszej Galaktyce powinno ich być około 100 milionów.

W dużych galaktykach w centrum obserwujemy supermasywne czarne dziury. Ich masa może być bardzo różna. W lżejszych galaktykach masa czarnych dziur może mieć tysiące mas Słońca, aw większych dziesiątki miliardów. Oznacza to, że czarna dziura waży jak mała galaktyka, ale jednocześnie znajduje się w centrum bardzo dużych galaktyk.

Te czarne dziury mają nieco inną historię pochodzenia. Istnieje kilka sposobów, w jaki możesz najpierw stworzyć czarną dziurę, która następnie wpada do środka galaktyki i zaczyna rosnąć. Rośnie po prostu wchłaniając substancję.

Dodatkowo czarne dziury mogą się ze sobą łączyć. Mamy więc w centrum Galaktyki czarna dziura w centrum Andromedy jest czarna dziura. Galaktyki połączą się - a po milionach lub miliardach lat połączą się również czarne dziury.

- Czy czarne dziury pełnią jakąś funkcję, czy są tylko produktem ubocznym?

Pojęcie współczesnych nauk przyrodniczych nie jest nieodłącznym elementem teleologii Doktryna, która wierzy, że wszystko w naturze jest zaaranżowane celowo, a z góry określony cel jest realizowany w każdym rozwoju. . Nic nie istnieje tylko dlatego, że ma jakąś funkcję.

W ostateczności nadal możesz mówić o symbiotycznych systemach życia. Na przykład są ptaki, które myją zęby krokodyli. Jeśli wszystkie krokodyle wymrą, te ptaki również wymrą. Lub ewoluować w coś zupełnie innego.

Ale w świecie przyrody nieożywionej wszystko istnieje, ponieważ istnieje. Wszystko jest, jeśli wolisz, produktem ubocznym losowego procesu. W tym sensie czarne dziury nie pełnią żadnej funkcji. Albo w ogóle o niej nie wiemy. Jest to teoretycznie możliwe, ale istnieje wrażenie, że jeśli wszystkie czarne dziury zostaną usunięte z całego Wszechświata, to nic się nie zmieni.

O innych cywilizacjach i lotach na Marsa

- Po Wielkim Wybuchu narodziło się wiele innych planet i galaktyk. Okazuje się, że istnieje możliwość, że życie też gdzieś powstało. Jeśli tak, to jak daleko mogło się to rozwinąć do dziś?

Z jednej strony porozmawiamy o formule Drake'a, z drugiej o paradoksie Fermiego Paradoks Fermiego to brak widocznych śladów działalności pozaziemskich cywilizacji, które powinny były zadomowić się w całym Wszechświecie przez miliardy lat jego rozwoju. .

Wzór Drake'a pokazuje rozpowszechnienie tej liczby cywilizacje pozaziemskie w Galaktyce, z którą mamy szansę się zetknąć. Weźmy naszą Galaktykę: współczynniki i czynniki we wzorze Drake'a można podzielić na trzy główne grupy.

Pierwsza grupa jest astronomiczna. Ile gwiazd w Galaktyce jest podobnych do Słońca, ile średnio planet ma te gwiazdy, ile planet podobnych do Ziemi. Znamy już mniej więcej te liczby.

Na przykład wiemy, ile gwiazd jest podobnych do Słońca - jest ich wiele, bardzo dużo. Albo jak często występują planety ziemskie - bardzo często. Jest okej.

Druga grupa jest biologiczna. Mamy planetę o tym samym składzie chemicznym co Ziemia i mniej więcej w tej samej odległości od gwiazdy, która wygląda jak Słońce. Jakie jest prawdopodobieństwo, że pojawi się tam życie? Tutaj nic nie wiemy: ani z punktu widzenia teorii, ani z punktu widzenia obserwacji. Ale mamy nadzieję, że w ciągu następnych 10 lat nauczymy się wiele dosłownie, aby być wielkim optymistą i 20-30 lat, jeśli będziemy bardziej ostrożni.

W tym czasie nauczymy się analizować skład atmosfer planet podobnych do Ziemi i innych gwiazd. Dzięki temu będziemy w stanie wykryć substancje, które możemy kojarzyć z istnieniem życia.

Z grubsza rzecz biorąc, życie na Ziemi opiera się na wodzie i węglu. Jest to prawie na pewno najpowszechniejsza forma życia. Ale w drobnych szczegółach może się różnić. Gdyby przybyli kosmici - nie fakt, że możemy się nawzajem zjeść. Ale najprawdopodobniej piją wodę, a zatem ich formą życia jest węgiel. Jednak nie wiemy na pewno i mamy nadzieję, że wkrótce się dowiemy.

Moja opinia, która prawie na niczym się nie opiera, jest taka, że ​​najprawdopodobniej życie biologiczne występuje często.

- Ale dlaczego w takim razie nie widzimy tego innego życia?

Przejdźmy teraz do trzeciej części wzoru Drake'a. Jak często to życie staje się inteligentne i technologiczne. I jak długo żyje to technologiczne życie. W ogóle nic o tym nie wiemy.

Prawdopodobnie wielu biologów powie ci, że jeśli powstanie życie biologiczne, to rozsądek jest na wyciągnięcie ręki, ponieważ jest wystarczająco dużo czasu na ewolucję. Nie jest to fakt, ale możesz w to uwierzyć.

A kiedy Drake wymyślił swoją formułę, ludzie byli bardzo zaskoczeni. W końcu wydaje się, że w naszym życiu nie ma nic niezwykłego, co oznacza, że ​​we Wszechświecie powinno być dużo życia. Nasze Słońce ma zaledwie 4,5 miliarda lat, a Galaktyka ma 11-12 miliardów lat. Są więc gwiazdy znacznie starsze od nas.

W Galaktyce musi być wiele planet starszych od nas o tysiąc, dziesięć, sto, miliony, miliardy i pięć miliardów lat. Wydawałoby się, że całe niebo powinno być w latających spodkach, ale nie ma czegoś takiego - to się nazywa paradoksem Fermiego. I to jest niesamowite.

Aby wyjaśnić brak innego życia, konieczne jest znaczne zmniejszenie pewnego współczynnika we wzorze Drake'a, ale nie wiemy, który.

A potem wszystko zależy od twojego optymizmu. Najbardziej pesymistycznym wariantem jest czas życia cywilizacji technicznej. Pesymiści wierzę, że takie cywilizacje z jakiegoś powodu nie żyją długo. 40 lat temu myśleliśmy raczej, że trwa wojna światowa. Nieco później zaczęli skłaniać się ku globalnej katastrofie ekologicznej.

- Oznacza to, że ludzie po prostu nie mają czasu, aby polecieć na inne planety lub ewoluować na tyle, aby to zrobić?

To pesymistyczna opcja. Nie znaczy to, że wierzę w niego, ale nie mam wersji priorytetowej. Być może w końcu umysł rzadko się pojawia. Albo życie pojawia się w postaci bakterii, ale nie rozwija się nawet 10 miliardów lat przed pojawieniem się stworzeń zdolnych do podboju kosmosu.

Wyobraź sobie, że istnieje wiele inteligentnych ośmiornic lub delfinów, ale nie mają one uchwytów i oczywiście nie wykonają żadnych potężnych radarów. Może inteligentne życie nie musi prowadzić do wynalezienia statków kosmicznych czy nawet telewizji.

- Co myślisz o skolonizowaniu Marsa? Czy jest z tego hipotetyczna korzyść?

Nie wiem, dlaczego trzeba skolonizować Marsa, dlatego jestem bardziej negatywny. Oczywiście jesteśmy zainteresowani poznaniem tej planety, ale z pewnością nie zajmie to wielu ludzi. Najprawdopodobniej nie są do tego wcale potrzebne, ponieważ Marsa można badać za pomocą różnych instrumentów. Korzystanie z gigantycznych robotów humanoidalnych jest łatwiejsze i tańsze.

Istnieje jednak argument przemawiający za eksploracją Marsa - strasznie pośredni, ale któremu nie mam nic szczególnego do zarzucenia. Z grubsza rzecz biorąc, brzmi to tak: ludzkość w krajach rozwiniętych jest tak zmęczona, że ​​potrzebny jest mega pomysł, aby go wstrząsnąć i pobudzić. Stworzenie wystarczająco dużej osady na Marsie może stać się motorem rozwoju naukowego i technologicznego. Bez tego ludzie będą nadal zmieniać smartfony, instalować nowe. zabawki na telefonach i czekać na wypuszczenie nowego dekodera do telewizora.

- To znaczy, lot ludzi na Marsa jest mniej więcej taki sam jak lot na Księżyc w 1969 roku?

Oczywiście. Lot na Księżyc był amerykańską odpowiedzią na radzieckie sukcesy. Z pewnością wstrząsnął tą dziedziną nauki i dał bardzo duży impuls rozwojowi. Ale po wykonaniu zadania wszystko poszło na marne. Być może Mars będzie miał podobną historię.

O mitach

- Jakie mity wokół astrofizyki najbardziej Cię denerwują?

Nie denerwują mnie żadne mity dotyczące astrofizyki: mam podejście buddyjskie. Po pierwsze, rozumiesz, że wśród ludzi, którzy robią głupie rzeczy i wierzą w bzdury, jest ogromna liczba idiotów. Wszystko, co musisz zrobić, to zablokować ich w sieciach społecznościowych.

Ale są też bardziej poważne obszary. Na przykład mity w sprawach społeczno-politycznych lub w medycynie - i mogą być bardziej irytujące.

Jak pamiętam teraz, 17 marca, ostatni dzień pracy uczelni. Pomyślałem, żeby szybko iść do terapeuty w klinice, zapytać o jakieś bzdury. Siedzę w gabinecie, a potem pielęgniarka zabiera osobę do lekarza ze słowami: „Przyszedł tu do ciebie młody człowiek, ma temperaturę 39 ° C”.

Początek epidemii, osoba jest studentem Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego. A on z takimi temperatura wstał i poszedł do kliniki. A pielęgniarka, zamiast zapakować go do plastikowej torby, poprowadziła go przez kolejkę do terapeuty.

I to mnie martwi. Ale to, że ludzie myślą, że Ziemia jest płaska, a Amerykanie nie byli na Księżycu, niepokoi mnie po drugie.

- Czy jako astrofizyk możesz wyjaśnić, dlaczego astrologia nie działa?

Kiedy astrologia pojawiła się tysiąc lat temu, była to całkiem legalna i rozsądna hipoteza. Ludzie widzieli wzory w otaczającym ich świecie i próbowali je zrozumieć. To pragnienie było tak silne, że zaczęli się zastanawiać - po prostu nasz mózg jest tak ułożony, że porządkujemy świat dookoła.

Ale czas minął, pojawiła się normalna nauka i taka koncepcja jak weryfikacja, weryfikacja. Gdzieś w XVIII wieku ludzie zaczęli faktycznie próbować testować hipotezy. A tych czeków stawało się coraz więcej.

Tak więc w książce „Pseudonauka i zjawiska paranormalneJonathan Smith ma tak wiele linków do prawdziwych czeków. Bardzo ważne, że na początku zajmowali je ludzie, którzy chcieli udowodnić słuszność jakiejś koncepcji, a niekoniecznie astrologii. Uczciwie eksperymentowali i przetwarzali dane. A wyniki wskazywały, że astrologia nie działa.

Z punktu widzenia astrofizyki jest to również wyjaśnione po prostu: planety są lekkie, odległe i same w sobie nie wpływają szczególnie na Ziemię. Wyjątkiem jest wpływ grawitacyjny, ale jest on bardzo słaby.

W końcu spokojnie wystrzeliwujemy satelity bliskie Ziemi, nie biorąc pod uwagę wpływu Jowisza. Tak, Słońce i Księżyc mają na nie wpływ, ale Jowisz nie. Jak każdy Merkury czy Saturn: jeden jest bardzo lekki, a drugi bardzo daleko.

Tak więc, po pierwsze, nie można sobie wyobrazić agenta wpływu, a po drugie wielokrotnie przeprowadzano kontrole w celu znalezienia odpowiedzi. Ale ludzie niczego nie znaleźli.

Hackowanie życia od Siergieja Popowa

Książki artystyczne

Był taki wspaniały pisarz - Jurij Dombrowski, który ma książkę „Wydział rzeczy niepotrzebnych». Opisuje bardzo ważne dla naszego społeczeństwa kwestie: jak działa społeczeństwo, co może się w nim wydarzyć i jakich złych rzeczy należy unikać.

Ja też bardzo kocham ”Wino z mniszka lekarskiego„Ray Bradbury. Jest też wspaniała książka o dorastaniu ”Nie pozwól mi odejść„Kazuo Ishiguro.

Książki popularnonaukowe

Polecam książkę „Wyjaśnianie religii»Pascal Boyer o naturze myślenia religijnego. Radzę również „Biologia dobra i zła”, W którym Robert Sapolski opowiada o tym, jak nauka wyjaśnia nasze działania. Jest też książka o tym, jak działa wszechświat - „Dlaczego niebo jest ciemne»Vladimir Reshetnikov. I oczywiście jeden z moich - „Wszystkie formuły świata». Chodzi o to, jak matematyka wyjaśnia prawa natury.

Kino

Nie oglądam dużo science fiction. Z tego ostatniego podobał mi się film „Anon”. Bierze najbardziej zaawansowane technologie i najwyraźniej nie fikcyjne (budka telefoniczna, która nie leci w czasie) i analizuje głębokie rzeczy.

Muzyka

Zawsze dużo słucham muzyki. Nie ma cichego i spokojnego miejsca do pracy, więc zakładam słuchawki i pracuję z nimi. Branże są takie: klasyczny rock lub inne odmiany rocka, jazzu. Kiedy lubię jakąś muzykę, od razu umieszczam ją na moich portalach społecznościowych.

Słucham różnych gatunków rocka progresywnego. Prawdopodobnie najlepszą rzeczą, jaka wydarzyła się z punktu widzenia mojego starego w ostatnich latach, jest Math rock, czyli skała matematyczna. To bardzo ciekawy styl, który jest mi bliski. Nie jest tak żałosne jak szaleństwo, od którego możesz wpaść w depresję, dopóki nie znajdziesz czegoś wartościowego. Aby było jasne, co mi się podoba, nazwę grupy Clever Girl i włoskiego Quintorigo.