Czym jest perfekcjonizm emocjonalny i jak się go pozbyć

W ostatnich latach określenie „toksyczna pozytywność” stało się powszechne. Odnosi się do momentów, w których reagujemy na problemy innych ludzi powierzchownymi, banalnymi zwrotami, takimi jak „Wszystko dzieje się bez powodu” lub „Próbowałeś jogi?” Istnieje jednak podobna, choć mniej znana koncepcja, która jest bardziej zorientowana nie na świat zewnętrzny, ale na nasz wewnętrzny świat - perfekcjonizm emocjonalny.

Czym jest perfekcjonizm emocjonalny?

Kiedy słyszymy słowo „perfekcjonista”, od razu wyobrażamy sobie osobę, która stawia wysokie wymagania dotyczące wyglądu, zachowania i wykonywania swojej pracy. Emocjonalny perfekcjonista wyznaje podobne standardy w zakresie tego, jak się czuje. Zamiast zachęcać innych do zobaczenia jasnej strony wszystkiego, czyli rozprzestrzeniania się toksyczna pozytywnośćoczekuje od siebie ciągłego optymizmu.

Samo określenie „perfekcjonizm emocjonalny” w 2016 r zasugerował

psycholog Annie Hickox. Według niej objawia się to tym, że gdy człowiek ma emocje dotyczące emocji, tłumi w sobie wszystkie te, które uważa za niegodne. Osoby o takich przekonaniach często mówią sobie: „Nie powinienem tego robić” lub „Nie powinienem się złościć”.

Skąd taki perfekcjonizm?

Toksyczna pozytywność i emocjonalny perfekcjonizm mają to samo źródło – dyskomfort, jaki powodują u nas negatywne emocje innych ludzi. Kiedy ktoś oczekuje, że życie dla niego i innych będzie zawsze doskonałe, jest to niewygodne i niezwykle wyczerpujące. Ponieważ takie oczekiwania ignorują rzeczywistość.

Jednak ludzie stają się perfekcjonistami z różnych powodów. Niektórzy po prostu się z tym rodzą zawyżone żądania wobec siebie i otaczającego ich świata, inni nabywają tę jakość pod wpływem wychowania i środowiska kulturowego.

Ponadto perfekcjonizm emocjonalny może wynikać z pewnych odruchów, takich jak defensywa, kiedy osoba stara się chronić bliskie mu osoby przed dyskomfortem spowodowanym takimi nieprzyjemnymi emocjami, jak złość lub smutek.

Ten typ perfekcjonizmu występuje częściej u kobiet. Po pierwsze, zgodnie badania, są na ogół bardziej skłonni do perfekcjonizmu, samokrytyki i wysokich oczekiwań wobec siebie. Po drugie, wynika to z funkcji socjalizacja. Chociaż kobietom wolno wyrażać szerszy zakres emocji niż mężczyznom, społeczeństwo wywiera na nie większą presję, aby regulowały i kontrolowały swoje uczucia.

Dlaczego jest niebezpieczny?

Perfekcjonizm emocjonalny może być ukrytym źródłem niepokoju. Annie Hickox zauważyła to podczas pracy z pacjentami. Nawet gdy mówili: „O nie, nie jestem perfekcjonistą”, zawsze pojawiały się w nich myśli, w których stawiali sobie bardzo wysokie wymagania.

Może mieć również nieprzyjemne konsekwencje, gdy jest spowodowane chęcią uchronienia innych ludzi przed negatywnymi doświadczeniami. Według Annie Hickox perfekcjonizm emocjonalny nikogo nie chroni, ponieważ w prawdziwym życiu nie da się zawsze pozostać pozytywnym. Chowanie się za nim, jak za maską, może na krótki czas sprawić, że człowiek poczuje się lepiej, ale na dłuższą metę szkodzi i prowadzi do samozniszczenie.

Ponadto każdy rodzaj perfekcjonizmu, w tym perfekcjonizm emocjonalny, może zakłócać budowanie i utrzymywanie relacji, które przyniosą satysfakcję. Na przykład w parze, w której jedno jest ciemniejsze i pesymistyczny, a drugi stale go zachęca, może to przerodzić się w toksyczne pozytywne nastawienie. Bo partner nie będzie miał poczucia, że ​​jest słuchany i słyszany, bo zamiast tego otrzyma pozytywne zwroty, których głównym przesłaniem będzie: „Nie powinnaś się tak czuć”.

Jak sobie radzić z perfekcjonizmem emocjonalnym

Pamiętaj, że emocje nie są ani dobre, ani złe

Problemem nie jest to, co czujemy, ale to, jak traktujemy nasze uczucia. Annie Hickox radzi rozwijać emocje tolerancja. To właśnie nazywa siłą potrzebną do poradzenia sobie z wszelkimi emocjami, także tymi nieprzyjemnymi.

Wszyscy mamy „brzydką” stronę, ale to właśnie czyni nas ludźmi. Kiedy wyrażamy wszystkie części naszej natury, stajemy się całymi jednostkami. Najlepiej jest zaakceptować wszystkie swoje emocje i powiedzieć sobie: „OK, jestem zły. To jest moja zła część. I to jest w porządku. Ja też mam dobrą rolę i następnym razem mogę to pokazać.

Ćwicz uważność

Jest to świetny sposób na rozwinięcie tolerancji emocjonalnej, ponieważ świadomość pomaga ci pozostać w chwili obecnej. Kiedy odczuwasz jakąś emocję, zastanów się, co ona Ci mówi i jaka historia się za nią kryje. Na przykład, kiedy się wycofujesz, zadaj sobie pytanie, co czujesz i jaka emocja powoduje, że to robisz.

Zwracanie uwagi na emocje w danej chwili pomaga nam również zauważyć, kiedy my sami lub ludzie wokół nas zaczynamy popadać w toksyczną pozytywność lub emocjonalny perfekcjonizm.

Mów otwarcie o swoich potrzebach i uczuciach

Ważne jest, aby jasno zrozumieć, jakiego wsparcia oczekujesz od innych osób, a także dać im możliwość rozwoju. Wszyscy uczymy się od siebie nawzajem i każdy z nas może stać się pełnoprawnym człowiekiem.

Otwartość jest szczególnie ważna w przypadku kobiet, których potrzeby często są ignorowane. Ale jest to równie ważne dla mężczyzn, którym zabrania się okazywania jakichkolwiek emocji poza emocjami gniew.

Rozwijaj elastyczność emocjonalną

Tak jak musimy trenować nasze ciała, aby zachować elastyczność fizyczną, musimy ćwiczyć nasze zmysły, aby zachować elastyczność emocjonalną. Spróbuj wyjść poza sztywny schemat wyrażania emocji, który określa niektóre jako złe, a inne jako dobre. Brak elastyczności stwarza problemy.

Pozbądź się pragnienia kontrolowania wszystkiego

Kontrola jest jedną z najbardziej pożądanych rzeczy dla perfekcjonisty. Ale prawda jest taka, że ​​prawie nic nie możemy zrobić kontrola. A kiedy zrozumiemy, że nie ma żadnych gwarancji, pomoże nam to przeciwstawić się perfekcjonizmowi.

Ucz się na negatywnych emocjach

Perfekcjoniści emocjonalni nie chcą doświadczać negatywnych emocji, choć pełnią one bardzo ważną funkcję. Na przykład, jeśli podczas komunikacji z kimś pojawia się nieprzyjemne uczucie, nie można go zignorować. To sygnał z Twojego ciała i mózgu, że coś jest nie tak.

Uzyskać wsparcie

Podjęcie decyzji, że potrzebujemy zmian, może prowadzić do izolacja. Szczególnie perfekcjoniści emocjonalni, którzy już mają tendencję do odpychania ludzi, aby się chronić i nie czuć się bezbronni. Ale na dłuższą metę takie zachowanie tylko boli. Nie możemy żyć sami. Potrzebujemy wsparcia innych.

Nie powinniśmy jednak oczekiwać, że jedna osoba, czy to partner, przyjaciel, czy siostra, będzie w stanie zaspokoić wszystkie nasze potrzeby. Lepiej zbudować silną sieć wsparcia poza rodziną i związkami romantycznymi.