Płynna woda odkryta na księżycu Saturna

Sonda Cassini, wysłana na księżyce Saturna w 1997 roku, zarejestrowała chybotanie osi Mimasa przed zejściem z orbity w 2017 roku. Po przeanalizowaniu tej libracji naukowcy z Southwestern Research Institute w Kolorado zasugerowali:Argument za oceanicznym Mimasem z analizy ogrzewania pływowegoże ten satelita ma subglacjalny ocean.

Naukowcy zakładają, że woda pod lodem pozostaje płynna z powodu deformacji pływowych. Te z kolei powstają pod wpływem grawitacji Saturna.

Planeta jest znacznie większa i masywniejsza niż satelita. Średnica Mimasa - około 400 km, a waga - 3,7⋅10¹⁹ kg, y Saturn - około 116 tys. osób km i 5,7⋅10²⁶ kg odpowiednio.

Saturn tworzy potężne przyciąganie, w wyniku czego powierzchnia satelity jest okresowo deformowana. Ale w takim scenariuszu wyboje na Mimasie, w tym ogromny krater uderzeniowy Herschela, który sprawia, że ​​wygląda on jak Gwiazda Śmierci, musiałyby się wygładzić.

Naukowcy przeprowadzili symulację deformacji wnętrza Saturna przez grawitację Saturna, aby zrozumieć, w jaki sposób wpływa to na jego pokrytą lodem powierzchnię. Doszli do wniosku, że zarówno kratery, jak i woda w stanie ciekłym na księżycu Saturna mogą istnieć jednocześnie, jeśli grubość jego lodowej powłoki wynosi 20–32 km.

Jednocześnie wewnątrz satelity pozostaje wystarczająca ilość energii cieplnej, aby utrzymać słoną wodę pod lodem w stanie ciekłym. Ale nadal widoczne są duże nierówności reliefu, a w skorupie lodowej nie tworzą się żadne pęknięcia.

Jeśli naukowcy znajdą nowe dowody na istnienie ciekłej wody na Mimasie, może to doprowadzić do pojawienia się nowej klasy obiektów kosmicznych. Nie będą miały zewnętrznych śladów oceanów, takich jak pęknięcia na powierzchni. Ale dzięki libracji (oscylacja osi) i innym danym astronomicznym będzie można ocenić wewnętrzną aktywność geologiczną.