Żywy, ale powolny feministyczny kicz. Pokochasz "Koktajl w proszku", jeśli na nim nie zaśniesz

15 lipca w Rosji ukaże się film akcji „Powder Cocktail” izraelskiego reżysera i scenarzysty Navota Papushado. Wcześniej wraz ze swoim kolegą Aharonem Kechalesem wyreżyserował chwalony kameralny thriller kryminalny „Very Bad Boys”Quentin Tarantino nazywa izraelski thriller „Wielkie złe wilki” „Najlepszym filmem roku” Sam Quentin Tarantino.

Od samego początku „Powder Cocktail” był pozycjonowany jako jasny i kiczowaty film akcji o „nie słabym seksie”. Ale w końcu autorzy za bardzo bawili się tematem emancypacji i zupełnie zapomnieli o tempie fabuły, przez co nie zaszkodziłoby trochę ożywić.

Wyemancypowane i fajne bohaterki

W centrum akcji znajduje się zabójca Sam, którego Nathan, szef syndykatu przestępczego o nazwie Firma, wziął pod swoje skrzydła jako dziecko. Wykonując kolejne zadanie, bohaterka staje przed wyborem: zastosować się do bezpośrednich poleceń szefa lub uratować ośmioletnią dziewczynkę Emily, która z jej winy została sierotą.

Zbuntowany najemnik zostaje natychmiast wytropiony. Ale Sam przychodzi z pomocą swojej matce, której nie widziała od wielu lat, a jej dawni partnerzy to ci sami zabójcy, którzy wykorzystują bibliotekę jako przykrywkę.

Częstymi gośćmi na ekranach są silne kobiety, które potrafią ograć mężczyznę na własnym polu. Na przykład w latach 70. popularny podgatunek gwałtu-zemsta (dosłownie „zemsta za gwałt”) był popularny, zbiegając się z rewolucją seksualną i drugą falą feminizm. Teraz ruch kobiecy przeżywa kolejny wzrost, a kino reaguje na zmiany społeczne, oferując widzom coraz ciekawsze bohaterki.

Nie wszystkie eksperymenty w ciągu ostatniej dekady zakończyły się sukcesem: na przykład ponowne uruchomienie serii Hunters duchy ”, gdzie pierwotną obsadę zastąpiła kobieta, obiektywnie nieudana i lawina krytycy. Jednak "Powder Cocktail" bardziej przypomina nie "Hunters", ani nawet "8 Ocean Friends", ale napędzające epopeje Zacha Snydera ("Armia umarłych") I Robert Rodriguez ("Od zmierzchu do świtu"). Jednak już ze zwiastuna było jasne, że film został pomyślany jako połączenie kina głównego, artystycznego i operacyjnego.

Z tym ostatnim „Koktajl proszkowy” kojarzy się tylko tym, że przesiąknięty jest tematem kobiecej emancypacji. Ale jednocześnie ukazana jest dość subtelnie – poprzez humor sytuacyjny i odniesienia. Oto tylko jeden przykład: w historii najemnicy ukrywają broń w książkach bibliotecznych. A w pewnym momencie bohaterka, która go pilnie potrzebuje, dosłownie przychodzi z pomocą wielkim kobietom przeszłości: Charlotte Brontë, Jane Austen i Virginii Woolf.

Ale jednocześnie zbyt denerwujący przekaz społecznościowy

Niestety twórcy nadal posunęli się za daleko, wykorzystując wątek feminizmu i pokazali ruch jako walkę kobiet z mężczyznami. Co więcej, walka nierówna, bo wszyscy przeciwnicy bohaterek przedstawiani są jako bezwartościowi, żałosni tchórze i słabeusze. Jedyny pozornie pozytywny męski charakter jest na ekranie tylko przez kilka minut. „Wydaje się” – bo, jak się później okazuje, nie był też idealnym ojcem.

Co dziwne, bohaterki okazały się nie do końca płaskie – być może to zasługa naprawdę fajnych aktorek. Ale od sloganów takich jak „Przestań nas popychać!” Chcę przewrócić oczami. To naprawdę wywołuje poczucie hiszpańskiego wstydu. W końcu połączenia tego poziomu nie są już używane nawet w reklamie damskiej odzieży sportowej.

A gdyby przeciwnicy byli choć trochę bardziej niebezpieczni, znacznie zwiększyłoby to stawkę i uczyniło konfrontację ciekawszą. W rzeczywistości cała walka kobiet o niepodległość jest zdewaluowana, ponieważ problemem nie jest siła wrogów, ale ich liczba.

Oszałamiająca grafika i zabawa ze znaczeniem

Jednocześnie kino w niezwykle subtelny sposób bawi się kodem kulturowym. Tak więc publiczność zobaczy genialną scenę strzelaniny w dystrybucji wideo. Nawiasem mówiąc, ten ostatni jest obłożony rabatami, co jest szczególnie ironiczne w świetle tego, jak branża została zniszczona przez usługi przesyłania strumieniowego.

Tam więc bohaterka będzie musiała walczyć z czterema zamaskowanymi przeciwnikami. A ci widzowie, którzy dobrze znają historię kina, od razu rozpoznają je jako klasyczne potwory Uniwersalne - Dracula, Frankenstein, Mumia i Wilkołak. I podwójnie zabawne, że pojawiają się dokładnie w miejscu związanym z kinem.

Autorzy ukryli wiele takich żartów. Pamięć podręczna wkładów znajduje się w książce ”Jak zdobyć przyjaciół i mieć wpływ na ludzi». Zabójcy przebierający się za bibliotekarzy preferują dokładnie te same kolory ubrań, co trzy dobre wróżki ze Śpiącej królewny Disneya. A jeden z nich strzela do wrogów z dachu legendarnego minibusa Volkswagena, który w ogóle zawsze był symbolem ruchu hipisowskiego - zagorzałych pacyfistów.

Ale zbyt wolne tempo i nieudany dramat pokoleniowy

Ale nadal nie chcę oglądać ponownie filmu, pomimo drogich serc kinomanów wielkanocnych jajek. Wynika to z problemów z rytmem i tempem. Nawet akcja na zdjęciu jest zbyt wolna. Nie pomaga też ciągła zmiana lokalizacji, choć są one tutaj naprawdę niezwykłe: klinika stomatologiczna, kręgle w duchu lat 50., księgarnia i nie tylko.

Ekspozycja jest tak długa, że ​​już w pierwszej trzeciej części obrazu zaczynasz się nudzić. Bliżej zakończenia film przyspiesza i tuż przed finałem przedstawia absolutnie cudowną scenę walki, nakręconą jednym ujęciem w zwolnionym tempie. Ale przez resztę czasu „koktajl w proszku” chcę go oglądać 1,5 raza szybciej i to jest jego główny problem.

Inną istotną wadą jest niedostateczne ujawnienie drugiego ważnego motywu przewodniego obrazu – relacji trzech pokoleń. I wszystkie podstawy tego są tam. Matka Sam i jej dawni towarzysze broni uosabiają starsze pokolenie: kiedyś musieli dosłownie zdobyć swoje miejsce w męskim świecie.

Sama główna bohaterka jest typowym przedstawicielem milenialsi. Wciąż poszukuje siebie i nie chce zbyt wcześnie zostać matką, jak wielu jej rówieśników w dzisiejszych czasach. Wreszcie Emily jest najmłodszą postacią w filmie. To jej Sam i jej partnerzy chronią przed okrutnymi szczegółami ich starcia, aby przerwać krąg przemocy na niej. Ale na poziomie ciekawego pomysłu wszystko się kończy.

Koktajl Gunpowder po prostu nie był idealnym letnim hitem kinowym. Z jednej strony mamy przed sobą inteligentny postmodernistyczny obraz w duchu Tarantino. Ale psują ją oczywiste wady: prymitywne charaktery wrogów, irytujące eksploatowanie tematu feminizmu i bardzo niespieszne tempo.