„Kiedyś było lepiej”: jak skupianie się na przeszłości szkodzi przyszłości

Ostatnio stałem w kolejce na poczcie i dołączyła do niej bardzo stara kobieta. Znalazła wdzięcznego słuchacza w osobie jednego z mężczyzn i dużo mu opowiedziała. Ale jedno zapadło w pamięć: „Kiedyś było dobrze. Wszyscy się bali. Oni słuchali. "

Trudno jest dzielić emocje związane z chwilą, gdy wszyscy się bali, bo łatwo zrozumieć, czego dotyczyły te obawy. Jednak po frazie „wcześniej było lepiej” często pojawia się wiele pytań i różne „tak, ale”. Na przykład: w ZSRR absolwenci uniwersytetów otrzymywali pracę - tak, ale zgodnie z rozkładem można by było wyrzucić wszędzie.

Ale główne pytanie brzmi: co sprawia, że ​​ludzie ciągle cofają się w czasie, myślą, że tam było lepiej, i ignorują wszelkie argumenty, które to obalają?

Dlaczego pojawia się patologiczna obsesja na punkcie przeszłości

Niezadowolenie z obecnego życia

Jednym z najczęstszych powodów, dla których warto spojrzeć wstecz, jest rozczarowanie teraźniejszością i niedowierzanie w możliwość zmiany czegoś.

Na przykład osoba, która uważa lata studenckie za najlepsze w swoim życiu, prawdopodobnie tęskni za swoim stanem wewnętrznym. Zgodnie z poczuciem wolności, którego doświadczył, jeśli to możliwe, zachowuj się tak, jak naprawdę chce. Z wiekiem ludzie coraz bardziej tłumią swoje emocje, prawdziwe pragnienia, tracą lekkość i radość życia, starają się być zbyt poważni. Dla tych, którzy nie mogą znaleźć sposobu na zrozumienie siebie, połącz się ze swoim wewnętrznym dzieckiem i wyrażaj siebie tak, jak chcą, jedynym wyborem jest zapamiętanie czasu, kiedy pozwolili sobie na zachowanie wolny.

Jeśli mówimy językiem waniliowych cytatów z sieci społecznościowych, ludzie nie lubią określonego okresu, ale to, czym byli w tym czasie.

Kiedy doświadczenia stają się nie do zniesienia dla naszej psychiki, na ratunek przychodzą psychologiczne mechanizmy obronne. W tym przypadku następuje idealizacja przeszłości i dewaluacja teraźniejszości.

Kristina Kostikova, psycholog

Rzeczywistość może być dość trudna, a minione lata są postrzegane jako bezchmurne. To działa tutaj zniekształcenie poznawczejak różowa retrospekcja. I już z nazwy jasno wynika, co to znaczy: człowiek postrzega wydarzenia swojego życia w sposób bardziej pozytywny niż wtedy, gdy je faktycznie przeżywał. Negatywne myśli i emocje są wymazywane, pozostawiając w pamięci pozytywne wspomnienia. Osoba zaczyna stronniczo postrzegać przeszłość i wierzyć, że wcześniej wszystko było lepsze.

Niezdolność do przystosowania się do nowych warunków

Życie ludzkie jest wystarczająco długie, aw jego czasie świat bardzo się zmienia. Oprócz wydarzeń globalnych istnieje wiele małych wydarzeń, które dotyczą tylko konkretnych osób. I nie wszystkie z nich są łatwe do zaakceptowania i doświadczenia. Ktoś nie radzi sobie z upadkiem reżimu socjalistycznego, ktoś - z rozstaniem lub pójściem przejście na emeryturę.

Niezdolność do zaakceptowania rzeczywistości taką, jaka jest, i do doświadczenia swoich uczuć na ten temat, sprawia, że ​​człowiek łączy lęk w nieskończoną mentalną gumę o przeszłości. Równocześnie przenosi uwagę na okoliczności zewnętrzne i zapomina, że ​​odpowiedzialność za swoje życie i osobiste szczęście spoczywa na nim, a nie za miejsce czy czas, w którym żyje.

Christina Kostikova

Generalnie podczas zmian ludzie zachowują się jak te dwie żaby z bajki Pantelejewa. Oboje kończą w garnku z kwaśną śmietaną i życiowymi trudnościami. Tylko jeden akceptuje warunki gry, brnie do końca, aż kopie grudkę oleju i wyskakuje. A drugi tonie we wspomnieniach. Często jest to dużo łatwiejsze do zrobienia. Na przykład, po co opanować gadżety i pozostać konkurencyjnym na rynku pracy, jeśli możesz lamentować, jak cudownie było bez nich. Fakt, że życie poszło źle, jest najłatwiejszym sposobem obwinienia czasów.

Częsta nostalgia za dzieciństwem i dorastaniem wiąże się z niechęcią do wzięcia odpowiedzialności za własne życie. To beztroski czas, kiedy problemów było niewiele, a inni je rozwiązywali. Może w tym czasie życie nie było lepsze, ale zdecydowanie łatwiejsze.

Najczęściej człowiek utknie tam, gdzie widzi, że jest w stanie poradzić sobie ze wszystkimi trudnościami, w zaradnym stanie, gdy wszystko wokół jest tak ułożone, aby mógł łatwo zaspokoić swoje potrzeby. Oznacza to, że dana osoba nie ma obecnie tego zasobu. Dokładniej, on tego nie czuje.

Diana Starunskaya, psycholog

Próbuję uciec od rzeczywistości

Z ich własną przeszłością wszystko jest mniej więcej jasne. Ale są sytuacje, w których człowiek idealizuje epokę, której po prostu nie mógł poznać ze względu na swój wiek. Prawdopodobnie widziałeś dwudziestolatków tęskniących za Związkiem Radzieckim. Albo ludzie w każdym wieku, którzy mówią, że teraz wszystko nie jest tak, ale wcześniej było tak, jakby było za cara! Mężczyźni byli prawdziwymi rycerzami. ZA kobiety urodziła 15 dzieci w terenie, a potem poszła poznać ich miejsce. I nie było rozwodów wyłącznie z powodu miłości, a nie dlatego, że poprzedziła to skomplikowana procedura uzyskania zgody kościoła. No i oczywiście cukier był słodszy, trawa była bardziej zielona, ​​woda wilgotniejsza, a kiełbasa po 2,20.

To tęsknota za światem, którego nigdy nie było, za światem iluzji. Człowiek tworzy własną przestrzeń w swojej głowie i umieszcza ją w epoce lub terytorium, które wydaje mu się odpowiednie. Ale ma to niewiele wspólnego z rzeczywistością. Często wystarczy trochę poszperać, aby obalić jego błędne przekonania za pomocą linków do statystyk i badań. To prawda, raczej nie pomoże.

Każdy z nas ma pozytywny obraz siebie, że jestem (do pewnego stopnia) dobry. Jeśli nie przystojny, to przynajmniej mądry. Jeśli nie bogaty, to przynajmniej uczciwy. Kiedy człowiek staje w obliczu rozczarowania sobą - nie może zarobić, nie cieszy się sukcesem, a wręcz przeciwnie płeć, - jego psychika staje przed dylematem: uznać siebie za niewystarczająco dobrego lub wziąć pod uwagę otoczenie świat.

Aleksander Szachow, psycholog

Najłatwiej wyjaśnić swoje niepowodzenia, że ​​ten świat jest zły. A kiedy to było prawidłowe? I człowiek zaczyna idealizować pewien okres, wyolbrzymiać pozytywne aspekty i ignorować negatywne. Lub nawet sztucznie przymocuj potrzebne mu „fakty” do pewnej epoki. Szczerze się myli, bo jego psychika usłużnie ukrywa przed jego świadomością szczegóły sprzeczne z idealizacją.

Jak wyrwać się ze szponów przeszłości

Czasami spojrzenie w przeszłość pomaga niektórym przeżyć trudne chwile. Iluzje dają rodzaj zdeformowanej wersji nadziei, że rzeczywistość może być prawdziwa.

Kiedy życie jest pełne problemów, a osoba jest przepracowana, nieszczęśliwa, nie znajduje w teraźniejszości środków. Następnie mózg wyciąga te stany zasobów z przeszłych doświadczeń, powracając do radosnych wspomnień. Niemożliwe jest życie w świadomości, że wszystko jest złe, zawsze i wszędzie. Potrzebujemy odrobiny nadziei, że życie wciąż jest dobre, szkoda, że ​​nie tu i nie teraz.

Natalia Melnik, psycholog kliniczny

Przeszłość jest ważną częścią życia i oczywiście nie należy z niej rezygnować. Ale jeśli dana osoba jest w nim utrwalona, ​​źle wpływa to na przyszłość. Ponieważ zależy to od wysiłków podejmowanych w teraźniejszości. Wypełnianie życia sensem jest zadaniem samego człowieka, nikt nie zrobi tego za niego.

Przepis jest tylko jeden: dorastać jako osoba. Weź odpowiedzialność za swoje życie i nie przerzucaj go na czas innych i gadzi spisek. Wykorzystuj przeszłość jako źródło doświadczenia i zasobów, a nie jako sposób na ucieczkę od problemów. Spójrz odważnie w przyszłość i planuj ją.