Wyrażanie swoich pragnień: 4 kroki do brutalnej komunikacji
Związek / / December 29, 2020
Daria Zotova
Autorwolny strzelec, zwolennik porozumiewania się bez przemocy.
Nasz język ma wiele słów na klasyfikację ludzi i ich działań. Mamy tendencję do oceniania, porównywania, etykietowania i wymagania od innych pewnych zachowań, które są zgodne z naszym rozumieniem normy. Zdaniem amerykańskiego psychologa Marshalla Rosenberga taki sposób myślenia dzieli ludzi i generuje konflikty.
W swojej książce „Język życia»Oferuje inne podejście, które pozwala budować relacje bez uciekania się do przemocy. Zamiast zmieniać ludzi i ich zachowanie, szukać dobra i zła oraz dążyć do własnego za wszelką cenę, Rosenberg uczy prawidłowego wyrażania własnych potrzeb i rozumienia potrzeb innych. Autor nazwał tę metodę komunikacji „porozumiewaniem się bez przemocy” i od wielu lat z powodzeniem ją stosujeNonviolent Communication - wizja ludzkości w praktyce, pośrednicząc w konflikty między ludźmi, grupami społecznymi i całymi krajami.
Rosenberg identyfikuje cztery elementy porozumiewania się bez przemocy: obserwacja, uczucia, potrzeby i prośby.
4 kroki do wyrażenia swoich potrzeb
Krok 1. Udostępnij obserwacje bez oceny
Dzielenie się spostrzeżeniami oznacza nazywanie konkretnych działań rozmówcy, które wzbudziły w nas określone uczucia, unikanie ocen i etykietek.
Obserwacja, w przeciwieństwie do oceny, nie zawiera krytyki.
Kiedy rozmówca słyszy krytykę w naszych słowach, automatycznie przyjmuje pozycję obronną: kłóci się, usprawiedliwia się, obwinia w zamian. Obserwacja to prosta lista faktów.
Unikanie ocen może być trudne. Kiedy nie możesz się wyspać przez trzy dni z rzędu hałaśliwe imprezy sąsiadów, Chcę mu powiedzieć wszystko, co o nim myślisz. Jednak w ten sposób raczej nie rozwiążesz problemu: zamiast zrozumienia otrzymasz opór, a następnej nocy znów usłyszysz głośną muzykę za ścianą. Zamiast osądzać i oceniać, opisz konkretne działania, które doprowadziły do takiej oceny. Wyobraź sobie, że tworzysz kronikę.
- Obserwacja z oceną: „Przestań hałasować w nocy. W ogóle nie myślisz o innych. Twoje nocne przyjęcia nie pozwalają Twoim sąsiadom spać ”.
- Obserwacja bez oceny: „Wygląda na to, że twoi goście nocowali przez ostatnie trzy dni. Po 23:00 słyszę z twojego mieszkania głośny śmiech i muzykę, która nie pozwala mi zasnąć. Ze względu na to, że nie śpię dobrze, jest mi ciężko pracować. ”
Krok 2. Wyraź swoje uczucia słowami
Następnym krokiem jest werbalizacja uczuć na temat naszych obserwacji.
W procesie komunikacji wymieniamy się w ten czy inny sposób uczucia: werbalne lub niewerbalne. Kiedy jednak demonstrujemy je za pomocą mimiki twarzy, gestów i intonacji, rozmówca może je źle zinterpretować: weź zmęczenie za obojętność, a niepokój za obsesję.
Kiedy rozmówca samodzielnie interpretuje nasze uczucia, przypisuje naszym słowom własne znaczenie: „Nie chcę dzisiejsze spotkanie "jest postrzegane jako" mam ważniejsze rzeczy do zrobienia ", chociaż w rzeczywistości oznacza" jestem zmęczony praca ”.
Istnieje luka między tym, co mieliśmy na myśli, a tym, jak to usłyszeliśmy. Aby pomóc innym ludziom nas zrozumieć, ważne jest, aby wyrazić nasze uczucia słowami.
Problem w tym, że w naszej kulturze nie ma zwyczaju dzielenia się doświadczeniami. Szczególnie wyrażanie uczuć jest postrzegane jako przejaw słabości pomiędzy mężczyznami. W rezultacie niektórym osobom trudno jest budować bliskie relacje: nie wiedzą, jak okazywać swoje uczucia i otrzymywać od innych oskarżenia o bezduszność.
Nasz język potęguje nieporozumienia: ludzie używają słowa „czuć”, kiedy mówią o myślach, wyobrażeniach o sobie i zachowaniu innych ludzi, a nie o swoim stanie emocjonalnym. Porównaj dwa przykłady:
- Nie uczucia: „Czuję, że nie obchodzisz mnie”.
- Uczucia: „Kiedy odmówiłeś mi spotkania, czułem się samotny. "
W pierwszym przykładzie autor wyraża swoją interpretację cudzego zachowania. W drugiej opisuje uczucia, które powstały w odpowiedzi na to zachowanie.
Krok 3. Rozpoznaj własne potrzeby
Potrzeby to wartości i pragnienia, które kształtują nasze uczucia. Działania innych ludzi mogą stymulować nasze uczucia, ale nigdy ich nie powodują. Kiedy goście na imprezie nie okazuj sobie zainteresowania, możesz czuć się samotny, jeśli poczujesz potrzebę komunikacji - lub możesz poczuć ulgę, jeśli chcesz pokoju. W tej samej sytuacji różne potrzeby powodują różne uczucia, niezależnie od zachowania innych ludzi.
Uznając własne potrzeby, bierzemy odpowiedzialność za nasze uczucia zamiast winić innych.
Rozmówcy łatwiej nas doświadczyć empatia i zaspokajaj naszą potrzebę, kiedy mówimy „Czuję się samotny, ponieważ brakuje mi intymności” zamiast „Nie dbasz o mnie”. Potępienie, krytyka i interpretacja działań innych ludzi to wypaczony wyraz naszych własnych potrzeb, który zamiast intymności generuje nieporozumienia.
Czasami ludziom trudno jest się zgodzić, ponieważ mylą potrzeby i strategie. Potrzeba opisuje prawdziwe pragnienie, a strategia jest drogą do osiągnięcia tego, czego chcesz.
Przypuśćmy, że żona potrzebuje bliskości i uwagi męża. Zamiast bezpośrednio dzielić się z nim tym pragnieniem, prosi go, aby spędzał więcej czasu w domu. Mąż dosłownie rozumie słowa swojej żony i dostaje pracę na odległość. Teraz on Pracuje dwa razy więcej niż podczas podróży do biura.
- Strategia: „Chcę, żebyś spędzał więcej czasu w domu”.
- Potrzeba: „Chcę uwagi i bliskości”.
Krok 4. Złóż wyraźną prośbę
Dzieliliśmy się z naszym rozmówcą nieoceniającymi spostrzeżeniami, dzieliliśmy się odczuciami na temat tych obserwacji i uznawaliśmy nasze potrzeby. Pozostaje wyrazić konkretną prośbę, spełniając, której rozmówca uczyni nasze życie lepszym.
Im jaśniej wyjaśniamy, czego oczekujemy od człowieka, tym łatwiej będzie mu spełnić nasze pragnienie. Kiedy prosimy o bardziej osobistą przestrzeń, mówimy o rzeczach abstrakcyjnych, których znaczenie nie jest do końca jasne. Niejasny język przyczynia się do zamieszania. Ważne jest, aby sformułować wniosek jak najbardziej szczegółowo. Na przykład coś takiego: „W ten weekend chciałbym być sam».
Jasna prośba daje rozmówcy jasny plan działania.
Istnieje różnica między pytaniem a wymaganiem. Rozmówca postrzega pierwszego jako drugiego, gdy uważa, że zostanie ukarany za nieprzestrzeganie. W tym przypadku ma dwa sposoby na odpowiedź: opór lub posłuszeństwo. W pierwszym przypadku rozmówca będzie się kłócił, cofnie się i szuka wymówek, w drugim będzie niechętny robieniu tego, co konieczne, pozostanie niezadowolony i prawie nie okaże lojalności w przyszłości. Żądanie zapewnia wolność wyboru i poszanowanie odmowa kogoś innego; wymóg - chęć przerobienia osoby i jej zachowania za wszelką cenę.
- Żądanie: "Pomóż mi posprzątać albo nie będę z tobą rozmawiać."
- Żądanie: „Byłbym bardzo zadowolony, gdybyś mógł mi pomóc w sprzątaniu”.
Przykład zastosowania podejścia Rosenberga do życia
Mama kupiła synowi nowy komputer pod warunkiem, że poprawi on swoje oceny w szkole. Nastolatek nie dotrzymał obietnicy: zamiast się uczyć, gra godzinami. Kobieta chce omówić jego zachowanie z synem i przypomnieć mu o umowie.
Wyobraź sobie, że matka nie posiada umiejętności porozumiewania się bez przemocy:
- Ocenia: "Znowu grasz, bum?"
- Manipuluje poczuciem winy: „Obiecałeś podjąć studia, ale zamiast tego robisz bzdury. Ale odmówiliśmy wyjazdu za granicę, aby kupić ten komputer! ”
- Przenosi odpowiedzialność za swoje uczucia: "Jestem rozczarowany twoim zachowaniem."
- Kary: „Żadnych gier, dopóki nie naprawisz dwójki”.
Matka ocenia i krytykuje, manipuluje poczuciem winy, przerzuca odpowiedzialność za swój stan emocjonalny i karze. To zachowanie wymusi nastolatek przyjmij postawę obronną i zakłócaj empatię. W rezultacie syn pozostanie nieszczęśliwy i sabotuje decyzję rodziców.
Teraz wyobraź sobie, że matka używa umiejętności porozumiewania się bez przemocy:
- Udostępnia obserwacje: „Przed zakupem nowego komputera ustaliliśmy, że poprawisz dwójkę w języku rosyjskim i literaturze. Od tamtej pory minęło sześć miesięcy. Nie poprawiłeś ocen ”.
- Opowiada o uczuciach: „Martwię się i jestem zraniony”.
- Uznaje jego potrzeby: „To niepokojące, ponieważ chcę, żebyś zdobył dobre wykształcenie i znalazł coś do zrobienia. Szkoda, bo nie zrobiłeś tego, na co się umówiliśmy, a ja chciałbym polegać na twoich słowach ”.
- Formułuje jasne żądanie: „Proszę, powiedz mi, co powstrzymuje Cię przed przestrzeganiem naszej umowy i jak mogę Ci w tym pomóc?”
Mama nie próbuje na siłę zmieniać zachowania syna, ale z szacunkiem zwraca się do niego jak równy sobie: wyjaśnia fakty zamiast ocen, szczerze podziela uczucia, wyjaśnia przyczyny niepokoju i urazy, formułuje jasne żądanie. Nastolatkowi łatwiej jest usłyszeć potrzeby rodzicekiedy nie musisz tracić energii na opozycję. W wyniku takiej rozmowy matka dowie się, że jej syna porywają komputery i nauki ścisłe, ale on nie rozumie zagadnień humanitarnych. Nastolatek obiecuje poprawić swoje oceny z pomocą korepetytora, za co mama zgodzi się wysłać go na obóz komputerowy. W ten sposób dojdą do rozwiązania, które zaspokoi potrzeby obu.
Lista kontrolna, która pomoże Ci poprawnie wyrazić swoje potrzeby
- Obserwacje. Wymień konkretne słowa lub czyny innej osoby, która na ciebie wpłynęła. Unikaj ocen. Wyobraź sobie, że tworzysz kronikę.
- Uczucia. Wyraź słowami swoje uczucia dotyczące tych działań. Nie myl uczuć z myślami i wyobrażeniami o sobie i innych.
- Wymagania. Połącz swoje uczucia z potrzebami: „Czuję... ponieważ muszę ...” Nie myl potrzeb ze strategiami ich zaspokajania. Nie pociągaj innych do odpowiedzialności za swoje uczucia.
- Upraszanie. Sformułuj jasne żądanie, wypełniając które rozmówca poprawi twoje życie. Nie żądaj, szanuj czyjąś odmowę.
Przeczytaj także🧐
- Jak chronić się przed przemocą emocjonalną ze strony rodziców
- Jak żyć ze swoimi pragnieniami, uczuciami i emocjami
- Hack psychologiczny: jak przekonać osobę, że się myli