Od kartonowych aparatów po bezramkowe smartfony. Krótka historia niesamowitego projektowania gadżetów

Im mniej designu, tym lepiej

Przenośne gadżety pomagają ludziom wykonywać różne zadania dosłownie w biegu. Można z nimi np. słuchać muzyki w trasie lub szybko zrobić dobre ujęcie bez stawiania aparatu na statywie. W początkach takiej technologii nie było maleńkich chipów ani innych cienkich i nieważkich komponentów, więc urządzenia były często ciężkie i imponujących rozmiarów. Na przykład telefon maszynowy, który pojawił się w połowie XX wieku, przodek nowoczesnych telefonów komórkowych, zważone kilkadziesiąt kilogramów. Tak, pozwalał komunikować się z bliskimi, współpracownikami i przyjaciółmi poza czterema ścianami, ale nie można było wyciągnąć takiego telefonu z samochodu i zabrać go ze sobą na spacer po mieście.

Jednak projektanci szukali sposobów, aby gadżety były mniejsze i bardziej przyjazne dla użytkownika. Tak więc w 1900 roku Kodak wypuścił aparat Brownie z prostym obiektywem i kartonowym korpusem. Lekkie i stosunkowo niewielkie urządzenie z rączką na pokrywie z łatwością mogą obsługiwać nawet dzieci. Do tego Brownie kosztowało tylko jednego dolara – nic dziwnego, że w ciągu zaledwie pierwszego roku produkcji firma

sprzedany ponad 150 000 egzemplarzy.

Aparat Kodaka wyglądał estetycznie i był łatwy w obsłudze – to cechy, które projektanci przemysłowi XX wieku starali się umieścić w swoich dziełach. Wśród nich jest niemiecki Dieter Rams. On był autorem pojawienie się wielu niesamowitych urządzeń, które później cytowali inni. Na przykład jego kieszonkowe radio Braun T3 zainspirowało projekt pierwszego iPoda. Apple zainspirował się kompaktowym i ergonomicznym prostokątnym kształtem oraz minimalistycznym okrągłym pokrętłem regulacji sygnału. Kolejnym gadżetem firmy Rams, o którym wspominała firma, jest kalkulator Braun ET66: przyciski w pierwszej aplikacji obliczeniowej na iPhonie powtarzający się zaokrąglony i wypukły kształt oryginału.

barany składający się krótki poradnik dla jej zwolenników - "10 zasad dobrego projektowania produktu". Oprócz przejrzystości i estetyki są to innowacyjność, dyskretność, przyjazność dla środowiska, trwałość, spójność, wygoda i uczciwość – gadżet nie powinien przedstawiać tego, czego nie przedstawia Jest. A główna zasada brzmi „im mniej designu, tym lepiej”: natłok detali tylko wprawia w osłupienie i nie pozwala rzeczom spełniać swojej funkcji. Dobre urządzenie powinno być stworzone z uwzględnieniem potrzeb użytkownika i pomagać mu w rozwiązywaniu codziennych problemów przy minimalnym wysiłku.

Chęć lakonicznego designu nie oznacza jednak, że gadżety nie powinny mieć w sobie nic niezwykłego. Na przykład popularne amerykańskie radio Regency TR‑1, które pojawił się w 1954 roku miał dość prosty kształt: prostokątną obudowę z tworzywa sztucznego z pozłacaną tarczą do strojenia sygnału.

Jednocześnie urządzenie miało kilka opcji kolorystycznych: na przykład czarny, szary, beżowy, lawendowy, czerwony i niebieski. Radio z powodzeniem można wykorzystać nie tylko do słuchania muzyki, ale również jako niebanalne akcesorium. Podobnie jak współczesne gadżety.

Obecnie projektanci smartfonów nieustannie eksperymentują z projektowaniem obudów urządzeń, dodając niezwykłe kolory i tekstury. Nawet elementy funkcjonalne – główne platformy aparatów – zamieniają się w ozdobne akcenty. Tradycyjnie projektanci wepchnęli moduł w róg tylnej ścianki, ale teraz pojawiły się też nietypowe opcje: liniowe wstawki od krawędzi do krawędzi, okrągłe, a nawet pierścieniowe komory. Takie rozwiązania wyróżniają gadżety, pozwalają inżynierom optymalnie rozmieścić wypełnienie, a w niektórych przypadkach działają na korzyść ergonomii.

Więcej funkcji, więcej kreatywności

Z czasem radia jako gadżety do noszenia zostały zastąpione przez odtwarzacze kasetowe, z których najbardziej znanym jest Sony Walkman. Jego konstrukcja była również prosta i zwięzła, ale nie pozbawiona tajemnic: ciemnoniebieski kolor obudowy pierwszego Walkmana wysłano do dżinsu, który był wtedy po prostu bardzo popularny.

Walkmana Sony wydany w 1979 i już w 1983 pojawił się pierwszy telefon komórkowy - Motorola DynaTAC 8000X. Wyglądał jak duży telefon z klawiaturą numeryczną na obudowie i wysuwaną anteną.

Standard komunikacji GSM umożliwił zmniejszenie rozmiarów telefonów. Wraz z jej rozpowszechnieniem gadżety naprawdę stały się bardziej mobilne - z łatwością mieszczą się w dłoni, torbie, a nawet kieszeni. Pierwszy telefon obsługujący GSM, wydany Nokii w 1992 r. Firma aktywnie eksperymentowała z projektowaniem urządzeń: na przykład Nokia 8810, wydana w 1998 roku, miała antenę ukrytą w środku. Dzięki temu gadżet stał się jeszcze bardziej kompaktowy i wygodny w użyciu.

W 2000 roku, wraz z rozpowszechnieniem się telefonów komórkowych, ich wygląd zaczął się szybko zmieniać. Ale kreatywność nie zawsze odpowiadała zasadom sformułowanym przez Dietera Ramsa. Często gadżety były niezwykłe i przyciągały wzrok, ale ergonomia była kiepska. W tym czasie pojawił się telefony z obrotową obudową, wysuwaną klawiaturą, przyciskami umieszczonymi wzdłuż ramki ekranu – komórka stopniowo przekształciła się w gadżet, który chciałbym wszystkim pokazać. To prawda, aby dowiedzieć się, jak korzystać z takiego urządzenia, czasami potrzebne były instrukcje.

Nie zabrakło również urządzeń o mniej ekstrawaganckim designie. Tutaj projektanci spojrzeli w dwóch kierunkach: układ przycisków był albo taki jak w telefonach domowych, gdzie cyfry łączono z literami, albo jak w pececie, czyli z układem QWERTY.

Z biegiem czasu do urządzeń mobilnych dodawano nowe funkcje, takie jak aparaty fotograficzne i gniazdo słuchawkowe - tak więc „dialery” stopniowo przekształciły się w znajome urządzenia wielofunkcyjne.

Kiedy telefony stały się popularne i przystępne cenowo, pojawiło się zapotrzebowanie na urządzenia o unikalnym wzornictwie premium, które pokazywałoby status właściciela. Nokia również postanowiła na to odpowiedzieć: za to firma otwierany oddział, który otrzymał nazwę Vertu. Pierwszy model luksusowego telefonu komórkowego został wypuszczony w 2002 roku. Vertu Signature wyglądał jak zwykły telefon z przyciskiem, ale jego obudowa była platynowa, szkło szafirowe, a na urządzeniu był też test, podobnie jak na biżuterii. Dodatkowym akcentem był unikalny dzwonek Sandpiper nagrany przez London Symphony Orchestra. Inne modele Vertu również łączyły lakoniczny design z najwyższą wydajnością: oprócz metali szlachetnych, do stworzenia telefonów użyto prawdziwej skóry i zaawansowanych technologicznie materiałów, które chronią przed szkoda. Koszt markowych gadżetów był odpowiedni: od kilku tysięcy do kilkuset tysięcy euro.

Na drugim biegunie znalazły się „niezniszczalne” urządzenia, takie jak legendarna Nokia 3310 czy Siemens M65 metalowe obramowanie koperty - ten model obawiał się upadku, wilgoci i kurzu, też nie bał się. To prawda, że ​​​​wygląd i ergonomia takich telefonów nie były dla wszystkich. Ale projektantom udało się znaleźć kompromis między pięknem a praktycznością. Jedną z dostępnych opcji produkcji etui na smartfona stało się zaawansowane technologicznie tworzywo sztuczne. Jest mało podatny na pęknięcia, odpryski i zarysowania, a rysy powstające podczas użytkowania są zazwyczaj niewidoczne. Taki materiał może powtarzać faktury szkła, metalu czy skóry lub tworzyć na powierzchni niezwykłe efekty optyczne.

Odrzucenie guzików i przewodów

W 2010 roku moda na odważną, a nawet szaloną kreatywność w projektowaniu gadżetów zaczęła słabnąć. Telefony nabrały znajomego już prostokątnego kształtu, klawiatura stopniowo całkowicie zniknęła - został zastąpiony ekranem dotykowym. Dla ułatwienia obsługi do gadżetu często dołączano rysik. Teraz to akcesorium jest również używane, ale rzadziej.

Pomimo istnienia wspólnej znormalizowanej formy, eksperymenty z projektowaniem korpusu gadżetów trwają. W przeciwieństwie do nietypowych rozwiązań z lat 2000. rzadko szkodzą wygodzie: zmienia się kolor i materiał korpusu, kształt aparatu i rozmiar urządzenia. Szczególnie często kreatywność wpływa na wyświetlacz - projektanci dążą do tego, aby obszar roboczy smartfonów był jak najbardziej zbliżony większe, usuń ramki i przyciski z przedniej powierzchni, zachowując przy tym funkcjonalność urządzenie.

Robią to na różne sposoby. Na przykład w Apple, aby rozszerzyć ekran bez zwiększania rozmiaru samego urządzenia dodany wycięcie u góry – po raz pierwszy „grzywkę” zastosowano w zaprezentowanym w 2017 roku iPhonie X. Inną opcją są zakrzywione krawędzie ekranu, które Rozpoczęty pojawiają się od 2015 r. Teraz podobne rozwiązanie można znaleźć w niektórych markach ze smartfonami z Androidem, najczęściej wśród drogich flagowców.

Wiele smartfonów z czasem oprócz klawiatury i przednich przycisków straciło także gniazdo słuchawkowe. Jako pierwszy porzucił go OPPO: w 2012 roku firma wydany ultrasmukły Finder, aw 2014 r. jeszcze bardziej kompaktowy R5. Szerokość urządzeń nieznacznie przekraczała parametry złącza microUSB, a okrągły port do muzyki po prostu się w nich nie mieścił. Słuchawki bezprzewodowe nie były wtedy powszechne, dlatego dla wygody użytkowników marka dodała do smartfona przejściówkę. W 2016 roku Apple zrezygnowało z dodatkowego złącza, a teraz jego brak stał się codziennością. Doprowadziło to do powstania wielu modeli słuchawek Bluetooth. Do smartfonów można łatwo podłączyć inne gadżety bezprzewodowe, takie jak smartwatche, głośniki, okulary VR czy monitory fitness. Uzupełniają się nawzajem i wzbogacają doświadczenie użytkownika.

Kolejną cechą ewolucji smartfonów jest to, że teraz nie trzeba przepłacać, aby otrzymać gadżet z najlepszymi funkcjami. Flagowe funkcje, takie jak częstotliwość odświeżania 120 Hz czy zakrzywiony ekran OLED, można teraz znaleźć w urządzeniach ze średniej półki. Naprawdę mocny procesor, pojemna bateria czy spore ilości pamięci - to wszystko dzieje się w niedrogich smartfonach.