Czy wiesz, co się stanie, jeśli księżyc zamieni się w czarną dziurę?

Czasami wydaje się, że naszemu układowi słonecznemu brakuje czegoś interesującego - na przykład kwazara, magnetara, podwójnego niebieskiego olbrzyma. Albo, w najgorszym przypadku, jakąś czarną dziurę.

W końcu każdy chciałby podziwiać piękności w stylu „Interstellar” Nolana z pierwszych rzędów. Dlatego wyobraźmy sobie, co się stanie, jeśli jakiś bardzo blisko nas obiekt zamienimy w czarną dziurę. Na przykład księżyc.

Ogólnie rzecz biorąc, satelita Ziemi sam w sobie nie może przekształcić się w dziurę, ponieważ brakuje mu masy. Nawiasem mówiąc, słońce też. Do ciała niebieskiego upadł pod własnym ciężarem musi mieć masę co najmniej pięciu słońc. Ale nadal pomożemy księżycowi stać się czarną dziurą, ściskając go mocniej. Co w takim razie nas czeka?

Wydarzy się kilka nieoczekiwanych rzeczy.

Na przykład czerwone kraby na Wyspie Bożego Narodzenia nie będą mogły się rozmnażać, ponieważ sezon godowy rozpoczyna się w pełni księżyca. To księżyc ze swoim światłem wskazuje im, kiedy powinny migrować z gór do oceanu i składać jaja. A bez tego biedne kraby wyginą, jeśli nie będą w stanie się przystosować.

Ponadto wiele owadów wykorzystuje światło księżyca do poruszania się w kosmosie – jest to tzw fototaksja. Dlatego, nawiasem mówiąc, tak chętnie taranują się z lampami - mylą źródła naturalne ze sztucznymi i tracą koordynację. Prawdopodobnie owady tęsknią za czasami, kiedy ludzie nie wynaleźli jeszcze tej paskudnej elektryczności.

Ogólnie rzecz biorąc, bez światła księżyca cykle życiowe prawie wszystkich nocnych zwierząt zostaną zakłócone.

Ponadto po jej przekształceniu w czarną dziurę nie będziemy mogli podziwiać zaćmień Słońca. Po prostu przestają się dziać.

Faktem jest, że czarna dziura o masie naszego Księżyca byłaby mniejsza niż ziarno maku. Jego promień horyzontu zdarzeń, granica, której nawet światło nie może opuścić, składający się wynosiłby tylko 109 mikrometrów. Dla porównania: grubość twoich włosów Może do 180 mikronów.

Jak rozumiesz, problematyczne byłoby zauważenie takiej czarnej dziury, mimo że spokojnie obracałaby się ona po orbicie Księżyca. Jednak w przypadku nagłego zderzenia z nim dowolny obiekt szybko podzieliłby się na cząstki elementarne, które wypadłyby poza jego horyzont zdarzeń.

A jeśli nasza Ziemia w takie wleci, nie będzie miała kłopotów. Przez słowa astrofizyk z New York Flatiron Institute Paul Sutter, czarna dziura nawet niewielka masa przejdzie przez planetę jak nóż przez masło i stopniowo wchłonie większość.

Podczas gdy materia Ziemi wypadnie poza horyzont zdarzeń, od niego się zacznie formularz dysk akrecyjny, który generuje skwierczące ciepło. I w końcu planeta zostanie pochłonięta, a jej części, które unikną tego losu, utworzą wokół czarnej dziury coś w rodzaju pierścieni Saturna.

Ale prawdopodobieństwo takiej kolizji wynosi zero. Nasz czarny księżyc będzie nadal spokojnie krążył po swojej poprzedniej orbicie: po prostu nie musi być przyciągany do Ziemi.

Przeciwnie, czarna dziura oddala się od planety - tak jak teraz, stopniowo, o 38 mm rocznie, nasz satelita oddala się z powodu przyspieszenia pływów.

Pływy na Ziemi się nie zmienią, bo nasza nowo pozyskana dziura będzie miała taką samą masę jak Księżyc. W ten sam sposób wpłynie to na orbitę i oceany. Ale jak wskazuje Fizyk NASA, Randall Munroe, nadal będzie miał niewielki wpływ na klimat.

Światło podczerwone od słońca odbija się od obecnego księżyca jest nieznacznie rozgrzewa Ziemia to ułamek stopnia Celsjusza. Czarna dziura nie odrzuci promieni, więc powierzchnia naszej planety stanie się nieco zimniejsza.

Więc jeśli transformacja nastąpi, nie wpłynie to szczególnie na nasze życie, ale ryzyko globalnego ocieplenia, wręcz przeciwnie, zmniejszy się. Dobry interes, nie sądzisz?

Z drugiej strony Jeff Bezos i jego firma Blue Origin nie będą mogli zabrać turystów na Księżyc, by obejrzeli moduły pozostawione tam przez misję Apollo. Ale to są drobiazgi.