Jakie jest niebezpieczeństwo syndromu doskonałego ucznia i jak się go pozbyć

Syndrom osiągnięć to silne przekonanie, że ideał jest osiągalny, co prowadzi do chronicznego niezadowolenia i niepokoju.

Dr Svetlana Komissaruk i profesor Uniwersytetu Columbia uważa, że ​​ten rodzaj perfekcjonizmu jest szczególnie charakterystyczny dla pokolenia”kanapka„- osobom w wieku od 45 do 60 lat. Jest też przekonana, że ​​poradzenie sobie z tym zespołem jest całkiem możliwe.

Jej nowa książka, Pokolenie kanapek. Wybacz rodzicom, zrozum dzieci i naucz się dbać o siebie ”zostało opublikowane przez wydawnictwo„ Bombora ”. Za jego zgodą Lifehacker publikuje fragment rozdziału 11, który dotyczy zespołu osiągnięć.

---

Jeśli spokojnie to rozwiążesz, to perfekcjonizm a dbałość o ocenę innych nie jest taka zła. Znakomici uczniowie uczciwie i szybko reagują na konstruktywną krytykę i biorą odpowiedzialność za błędy. Z takimi ludźmi jest to wygodne i niezawodne. Są obowiązkowe, doprowadzają rozpoczętą pracę do końca, nie są aroganccy i nie narcystyczni. Działają przyzwoicie, uważni na potrzeby innych. Ogólnie prawie idealne. Po co to zmieniać?

Problem w tym, że w duszy tak znakomitego ucznia tkwi wieczne ponure zwątpienie w siebie, samokrytyka i nieustanny lęk przed ujawnieniem: „Jeśli inni tylko wiedzieli kim naprawdę jestem, nie chcieliby mieć ze mną do czynienia i pozostałbym nagi jak ten król z bajki Andersena. A jeśli nie mogę tego zrobić? Może lepiej nie zaczynać? Moje zwycięstwo to naprawdę nic, oboje naprawdę odnieśli sukces, a moje osiągnięcia można łatwo i szybko zdewaluować. ja sam z tym deprecjacja Poradzę sobie bez problemu bez czekania na ekspozycję...”

Co możesz tu powiedzieć? Ludzie idealni w oczach innych, w środku, sami ze sobą, mogą czuć się bardzo źle. Poza rzadkimi wyjątkami niezadowolenie z siebie staje się chroniczne.

Jest tu jednak dobra wiadomość: jak radzić sobie z syndromem doskonałego ucznia i niska samo ocena trzeba pracować tylko nad sobą - to zadanie jest w naszej mocy. W końcu mówimy o wewnętrznej zmianie, która zależy wyłącznie od nas. Nikt nie da nam wybawienia, jak mówią. A jeśli jesteśmy podatni na syndrom doskonałego ucznia, który zatruwa nasze życie?

Musisz zacząć od paradoksalnego kroku. Musisz zacząć od pełnej zgody, że nasza wewnętrzny krytyk, twierdząc, że mamy coś do wyeksponowania i że wcale nie jesteśmy tak doskonali, jak się wydaje… racja. Zaakceptuj, że tak naprawdę nie jesteśmy doskonałymi uczniami. Nie robimy wszystkiego, co w naszej mocy. Jesteśmy leniwi, idziemy na skróty, łamiemy standardy i nie nadążamy. Jesteśmy tylko ludźmi.

Spróbuj powiedzieć to na głos (najlepiej bez dodatkowych uszu). Co się z Tobą dzieje? Możesz czuć strach. Możesz się spierać i usprawiedliwiać. Być może stracisz serce i popadniesz w przygnębienie i obojętność. To wszystko jest normalne. To jest Twoja reakcja na Twoją ocenę. Tutaj możesz i powinieneś coś zmienić. Nie zależy to od nikogo innego, tylko od Ciebie: podnieść swoją samoocenę i spokojnie reagować na swoją niedoskonałość.

Radykalna akceptacja Więcej o radykalnej technice akceptacji: Linehan M. Terapia poznawczo-behawioralna zaburzeń osobowości typu borderline. Kijów: Williams, 2020 fakt, że jesteś tylko człowiekiem, ze swoimi karaluchami, lenistwem i niedoskonałością, jest pierwszym i głównym krokiem w przezwyciężeniu syndromu doskonałego ucznia. Przyjęcie co czasami okazuje się być C. Że czasami popełniasz błędy. Czasami duże błędy. I może się powtórzą. Ponieważ jesteś tylko człowiekiem.

Ale jak w takim razie pozbyć się przyzwyczajenia do robienia wszystkiego o piątej, które tak bardzo boli i dręczy? Jak przestać sięgać na palcach i stanąć na pełnej stopie? Nie ma potrzeby pozbywać się chęci do perfekcji. Wystarczy wybrać spośród wszystkich swoich ról i zadań dokładnie to, które naprawdę wymaga perfekcjonizmu.

W końcu wszyscy oczywiście chcemy widzieć naszego lekarza, finansistę, architekta czy pilota tylko jako perfekcjonistę. Ale jednocześnie nikt nie musi być doskonałym uczniem we wszystkim! Każdy może wybrać własne bitwy. I to jest po to, aby kierować wszystkimi twoimi wysiłkami, pozwalając sobie na obniżenie poprzeczki w innych obszarach. I nic się nie stanie.

A samoocena w ważnej dla nas dziedzinie zasłużenie wzrośnie. W końcu to nie jest konieczne odnieść sukces wszędzie i na raz. Przy okazji możemy też zmienić wybór obszaru, w którym teraz musimy się przepychać, odkładając na bok wszystko inne. To jest nasza decyzja, nasza ocena, dlatego też zależy tylko od nas. Bez względu na to, co mówią nam ludzie wokół nas i bez względu na to, jakimi zgniłymi jabłkami w nas rzucali.

Dając sobie prawo do popełniania błędów, stopniowo staniesz się dla siebie milszy. Staniesz się bardziej wyrozumiały dla swoich słabości i niedociągnięć. Innych pociągają tacy ludzie, a nie chronicznie doskonali studenci. Przecież obok osoby, która przyznaje się do własnych niedociągnięć i pozwala sobie na błąd, nie można też stać na palcach i nie dążyć do perfekcji. A także być prawdziwymi, a nie kartonowymi przykładami zwycięzców z radzieckiego plakatu pionierskiego.

Twoje dzieci będą spokojniej opowiadać Ci o swoich niepowodzeniach, bo zrozumieją: każdy to ma, nawet ich rodzice. Twoja córka zamiast dziedzicznego poczucia obowiązku i lęk, stanie się „wystarczająco dobrą mamą”, zgodnie z pomysłowym wyrażeniem Winnicotta Termin ten został po raz pierwszy wprowadzony przez wspaniałego psychologa dziecięcego i lekarza Donalda Woodsa Winnicotta. Cm. jego książka „Małe dzieci i ich matki” (Moskwa: Wydawnictwo Klass, 2016) . Może nie zawsze mieć idealny porządek, jak kiedyś. Ale wyśpi się wystarczająco, gdy dziecko śpi, weźmie je w ramiona i będzie się w nim radować. A dziecko poczuje, że matka jest spokojna, a świat bezpieczny. Dopiero rozpoznając swoją niedoskonałość i poddając się jej, przestaniemy wreszcie dziedziczyć syndrom doskonałego ucznia.

Svetlana Komissaruk szczegółowo analizuje wszystkie aspekty życia przedstawicieli pokolenia „kanapkowego” i udziela praktycznych porad opartych na doświadczeniu i nowoczesnych psychologiczny Badania.

Kupić książkę