Czy to prawda, że ​​Gagarin nie był pierwszym człowiekiem w kosmosie, a ZSRR ukrywał kosmiczne katastrofy z ofiarami

Od wielu lat trwa debata o sukcesie programu kosmicznego Związku Radzieckiego. Zwolennicy teorii spiskowych argumentują, że „system kanibalistyczny” nie oszczędził swoich dzieci ze względu na ambicje polityczne. W ich opinii rząd radziecki ukrywał, że dziesiątki kosmonautów zginęło przed i po ucieczce Jurija Gagarina: podczas startów i lądowań, na orbicie, na Księżycu (a nawet na Marsie!), a nawet zniknął na zawsze w czarnej otchłani.

Life hacker zorientował się, czy naprawdę w ZSRR było „zero” kosmonautów.

Co wiadomo o wczesnych radzieckich programach wystrzelenia człowieka w kosmos

Pojawiły się pierwsze projekty wyrzucenia człowieka poza atmosferę ziemską w ZSRR Pervushin A. I. Czerwona przestrzeń. Statki kosmiczne imperium sowieckiego. - M., 2007 rozwinęło się prawie natychmiast po ukończeniu studiów Wspaniały II wojna światowa. Plany te zostały zrealizowane w projekcie VR-190.

Jednak dotyczyło to lotów suborbitalnych, a nie lotów orbitalnych: rakiety w ramach tego projektu nie były w stanie rozwinąć prędkości wystarczającej do wystrzelenia sztucznego satelity Ziemi. Miały one wznieść się w górne warstwy atmosfery, po czym pomieszczenie z załogą planowano obniżyć na Ziemię spadochronem.

W projekcie BP-190 wykorzystano osiągnięcia konstruktorów nazistowskiego pocisku balistycznego FAU-2. Na początku nad tym pracowaliKantemirov B. N. Ludzie nauki: Nikolai Gavrilovich Chernyshev. Ziemia i wszechświat Radzieccy inżynierowie Michaił Tichonrawow i Nikołaj Czernyszew, a następnie projekt odebrało biuro projektowe Siergieja Korolowa.

Powstało kilka pocisków pod oznaczeniem „R-1” (później były inne: „R-2” i „R-5”). Miało miejsce pierwsze udane wystrzelenie na nich żywych istotMalkin V. Testerzy czworonożni. Źródło już w 1951 roku: w suborbitalu lot kundle Cygan i Dezik wyruszyli.

Pod koniec lat 50. prace nad BP-190 zostały ograniczone Pervushin A. I. Czerwona przestrzeń. Statki kosmiczne imperium sowieckiego. - M., 2007 jako beznadziejne. Człowiek nigdy nie wszedł na orbitę suborbitalną.

Mimo to to właśnie projekt BP-190 stał się podstawą wielu spisek teorie, według których przed Juriem Gagarinem kilku obywateli radzieckich zostało wysłanych na loty suborbitalne i orbitalne. Mówiono, że wszyscy oprócz jednego zginęli.

Którzy są nazywani „zerowymi” radzieckimi kosmonautami

Po raz pierwszy pojawiły się informacje o „zerowych” kosmonautachPervushin A. I. „Straszna tajemnica” radzieckiej kosmonautyki. Archiwum X XX wieku rozprzestrzenił się w prasie zagranicznej we wczesnych latach przestrzeń wyścigi. Doniesienia o „kanibalistycznym” programie rakietowym ZSRR pojawiały się coraz częściej i były przerośnięte szczegółami.

Tak więc w 1958 roku poinformowano o katastrofie aparatu wystrzelonego z zasięgu Kapustin YarPervushin A. I. „Straszna tajemnica” radzieckiej kosmonautyki. Archiwum X XX wieku Niemiecki pionier rakietowy Hermann Obert. Nie ręczył za wiarygodność historii, ponieważ otrzymał informacje, zgodnie z własnym oświadczeniem, od osób trzecich.

W 1959 roku napisała włoska agencja informacyjna ContinentalePervushin A. I. „Straszna tajemnica” radzieckiej kosmonautyki. Archiwum X XX wieku o śmierci kilku radzieckich kosmonautów. Za sensacyjnym nagłówkiem nie było też żadnych wiarygodnych. źródła: taki był pewien „wysokiej rangi komunista czechosłowacki”.

Według Continentale ofiarami lotów suborbitalnych w późnych latach pięćdziesiątych były:

• Alexey LedovskyLedovskiy Aleksiej. Astronautix w 1957 roku;
• Terenty ShiborinShiborin, Serenti. Astronautix w 1958 roku;
• Andrey MitkovMitkov Andrei. Astronautix w 1959 roku;
• Marya (Mira) GromovaGromova, Mirya. Astronautix - według Continentale w tym samym 1959 roku rzekomo „wysłała samolot kosmiczny w zapomnienie”.

Jednym z najciekawszych dokumentów były zapisy negocjacji między sowieckimi kosmonautami a dowództwem na ziemi, rzekomo przechwyceni przez braci Achillesa i Giovanniego, włoskich radioamatorów Giudica-Cordilla. Oni, zgodnie z własnymi zapewnieniami, nie przegapiliDunning B. Szukaj zaginionych kosmonautów. Skeptoid ani jednego startu, doskonale dostroił sprzęt i nauczył się dość dokładnie interpretować sygnały statków kosmicznych. On z podobnie myślący udało się nawet stworzyć siećGrahn S. Notatki na temat działań związanych ze śledzeniem kosmosu i sensacyjnych twierdzeń braci Judica - Cordiglia podobne stacje na całym świecie.

W latach sześćdziesiątych bracia przedstawili całą serię „nagrań dźwiękowych” sowieckich katastrof kosmicznych, w których zginęły ludzie.

Nagranie głosu "Walentyny kosmonauty", rzekomo spalonego podczas lotu w 1961 lub 1963 roku.

Oto lista „zaginionych astronautów” związanych z nagraniami Achillesa i Giovanniego Giudicy-Cordilli:

• Alexey GrachevGraciov, Alexis. Astronautix - radziecki kosmonauta, który rzekomo przypadkowo odleciał z Ziemi w 1960 roku i wysłał alfabet Morse sygnał „SOS na cały świat”.
• Giennadij MichajłowMichajłow, Giennadij. Astronautix. Bracia Giudica-Cordilla twierdzili, że na dwa miesiące przed lotem Gagarina zarejestrowali radiogram dyszący i przyspieszający tętno. Niektórzy zwolennicy teorii o zmarłych radzieckich kosmonautach uważają, że należą do Michajłowa.
• LudmilaLudmila. Astronautix - astronautka, która skarżyła się na wzrost temperatury („… jest mi gorąco. Widzę płomień... ”) i rzekomo spalony w atmosferze w maju 1961 roku. Według innych źródeł, kilka miesięcy po locie Walentyny Tereshkovej, w listopadzie 1963 roku.
• Nieznani kosmonauci i astronauta, według radioamatorów, zginęli w 1962 roku. Prowadził ożywione negocjacje z Ziemią: „Warunki się pogarszają, dlaczego nie odpowiadasz… Świat nigdy się o nas nie dowie… ”Jeden z nich nazywa się Aleksiej BiełokonowBelokonyov, Alexis. Astronautix.

Istnieją informacje o innych rzekomo zmarłych radzieckich kosmonautach:

• W. ZavadovskyZavadovski, V. Astronautix - w 1959 roku testował sprzęt kosmiczny. Według Reutera zmarł w 1960 roku.
• Ivan KachurKachur, Ivan. Astronautix - jakby zginął podczas pierwszego załogowego lotu kosmicznego ZSRR w 1960 roku.
• Piotr DolgovDolgov, Piotr. Astronautix - podpułkownik sił powietrznych, spadochroniarz testowy, według niektórych teorii, zginął w 1960 roku w kosmosie.
• Andrey MikoyanMikojan, Andrei. Astronautix i jego partner - podobno sowieccy kosmonauci, którzy zginęli podczas tajnego lotu na Księżyc w 1969 roku. Z powodu awarii automatyki rzekomo przelecieli przez jej orbitę.

Pomimo dużej liczby nazwanych nazw, listy te są dalekie od ukończenia. Zheleznyakov A. Gagarin był wciąż pierwszy. ORBIT, Journal of the Astro Space Stamp Society . Teoretycy spiskowi podają również inne nazwiska, a także mówią o nienazwanych „zagubionych astronautach”.

Jedna z najbardziej szalonych wersji mówi, że radziecki łazik był kontrolowany przez bezimiennego krasnoluda - oficera KGB, który zgodził się na samobójczą misję.

Jednym z najbardziej prawdopodobnych kandydatów na kosmonautów „zero” jest syn słynnego radzieckiego konstruktora samolotów Siergiej Iljuszyn - konstruktor samolotów IL. - Około. Autor Władimir Iljuszyn. On, w odróżnieniu od wielu potencjalnych „noughties”, był prawdziwą osobą, a na dodatek pilotem testowym biura konstrukcyjnego Suchoj, które produkowało samoloty Su. Iljuszyn ustanowił kilka rekordów wysokości.

Dzwonili brytyjscy i francuscy dziennikarze dzień przed lotem GagarinaPervushin A. I. „Straszna tajemnica” radzieckiej kosmonautyki. Archiwum X XX wieku Władimir Iljuszyn był pierwszą osobą, która odwiedziła orbita, a jego obrażenia (w 1961 roku pilot przebywał leczenie w Chinach) świadczą o nieudanej misji. Miało to miejsce 7 kwietnia 1961 roku. Rozeszły się pogłoski, że lot Gagarina został nawet zaaranżowany, aby odwrócić wzrok od tej porażki.

Później teoria została uzupełniona o nowe szczegóły. Powiedzieli, że Iljuszyn nie był w stanie wyskoczyć i po twardym lądowaniu spędził rok w niewoli w Chinach, a Gagarin został wyeliminowany przez KGB w 1968 roku, aby nie opowiadać o tym.

Czy astronauci „zero” naprawdę istnieli?

Nie ma przekonujących dowodów na prawdziwość opowieści o „zerowych” astronautach. W latach siedemdziesiątych XX wieku, po przeprowadzeniu szeroko zakrojonych badań dostępnych wówczas materiałów, ekspert ds. Technologii kosmicznych, były inżynier NASA i zagorzały anty-doradca James Oberg powiedział: Oberg J. Odkrywanie sowieckich katastrof. NY. 1988 że wszystkie te historie są fikcją. Odtajnione dokumenty i naoczni świadkowie wydarzeń również nie potwierdzająPervushin A. I. „Straszna tajemnica” radzieckiej kosmonautyki. Archiwum X XX wieku te teorie.

Historie z Continentale też tego nie rozumiałyPervushin A. I. „Straszna tajemnica” radzieckiej kosmonautyki. Archiwum X XX wieku bez oficjalnego potwierdzenia, a agencja, która wypuszczała jedną sensację po drugiej, została szybko zatrzymana zaufanie.

Imiona Belokonev, Kachura, Grachev, Michailov i Zavadovsky hitPervushin A. I. „Straszna tajemnica” radzieckiej kosmonautyki. Archiwum X XX wieku na liście zmarłych tylko dlatego, że dziennikarz Associated Press, który widział ich w radzieckich gazetach w 1959 roku, omyłkowo pomylił pilotów testowych z przyszłymi kosmonautami. W szczególności Belokonev żył do 1991 roku i podczas wywiadu Golovanov Y. Kosmonauta nr 1. - M., 1986 potwierdził dziennikarzowi Iwanowi Gołowanowowi, że żaden z wyżej wymienionych nie znalazł się w korpusie kosmonauty: wszyscy tylko testowali sprzęt na dużej wysokości.

Władimir Iljuszyn też nigdy nie byłPervushin A. I. „Straszna tajemnica” radzieckiej kosmonautyki. Archiwum X XX wieku wśród zdobywców kosmosu. Jego leczenie w Chinach nie miało nic wspólnego z tragedią kosmiczną: w 1960 roku Vladimir został poważnie ranny w wypadku samochodowym.

Najbliżej był Piotr Dołgow przestrzeń od hipotetycznego „zera”. To właśnie umarło Golovanov Y. Kosmonauta nr 1. - M., 1986 on w 1962 roku (dwa lata później niż podano) podczas testowania skafandra kosmicznego, skacząc ze spadochronem z wysokości ponad 25 kilometrów nad Ziemią. Wychodząc z kapsuły balonowej, Dolgov uszkodził daszek hełmu, co spowodowało rozhermetyzowanie skafandra.

Kosmonautyka „zerowa” była również niemożliwa ze względów technicznych.

Na przykład w radzieckich rakietach R-5A używanych do lotów suborbitalnych w latach pięćdziesiątych ładownia była za mała dla człowieka. Tylko latali psy, a niektórzy (np. Red i Joyna w 1957 r., Palm and Fluff, Zhulka i Button w 1958 r.) naprawdę zmarli Zheleznyakov A. Gagarin był wciąż pierwszy. ORBIT, Journal of the Astro Space Stamp Society przy nieudanych uruchomieniach. Te i inne bezzałogowe loty mogły być mylone z tragicznymi wyprawami nieznanych radzieckich kosmonautów.

Według braci Giudica-Cordilla odlot po trajektorii półksiężycowej był po prostu niemożliwy dla radzieckich pocisków rakietowych w latach sześćdziesiątych XX wieku. Siddiqi A. ZA. Wyzwanie dla Apollo: Związek Radziecki i wyścig kosmiczny, 1945-1974. NASA. 2000 . Nie miał Zheleznyakov A. Gagarin był wciąż pierwszy. ORBIT, Journal of the Astro Space Stamp Society następnie statki kosmiczne zdolne do zabrania na pokład więcej niż jednego astronauta - pojawią się dopiero w 1964 roku.

Główny problem z nagraniami braci Giudica-Cordilla polega na tym, że żadna inna stacja radiowa na Ziemi nie nagrywała takich sygnałów.Dunning B. Szukaj zaginionych kosmonautów. Skeptoid. Nawet rodzący się system obronny NATO z pozornie potężniejszym wyposażeniem nie odnotował czegoś takiego.Grahn S. Notatki na temat działań związanych ze śledzeniem kosmosu i sensacyjnych twierdzeń braci Judica - Cordiglia. Chociaż w warunkach zimnej wojny niepowodzenia ZSRR stały się bronią propagandową.

Wielu krytyków również twierdziGrahn S. Notatki na temat działań związanych ze śledzeniem kosmosu i sensacyjnych twierdzeń braci Judica - Cordigliaże bracia po prostu nie mogą mieć sprzętu radiowego niezbędnego do przechwytywania komunikatów i odczytów z instrumentów, a także do oddzielania ich od innych dźwięków. Oddech i bicie serca załogi nigdy nie były transmitowane kanałami audio, ale wysyłane na Ziemię w postaci danych liczbowych. Sami "kosmonauci" na nagraniach ignorują wymagania protokołów i terminologię radzieckich sił powietrznych. Więc bracia najprawdopodobniej stworzyli Oberg J. Odkrywanie sowieckich katastrof. NY. 1988 imitacja.

Na czym oparte są plotki o zaginionych astronautach?

Pogłoski o spisku przywódców radzieckiego programu kosmicznego były tak silne, że wywarły na nich wpływEllis T. Iwan Iwanowicz i trwały spisek zaginionego kosmonauty. Smithsonian National Air and Space Museum nawet postrzeganie prawdziwych wydarzeń. Tak więc w „Księdze rekordów Guinnessa” z 1964 r. Publikacja jako pierwszego kosmonauta została wskazanaPervushin A. I. „Straszna tajemnica” radzieckiej kosmonautyki. Archiwum X XX wieku Władimir Iljuszyn, a nie Jurij Gagarin. A w 1967 roku, po katastrofie Sojuz-1, pojawił się rower o tym, jak umierający Władimir Komarow ze łzami pożegnał się z żona i ganił system radziecki.

Chodzi o to, że w ZSRR prowadzono prace kosmiczneEllis T. Iwan Iwanowicz i trwały spisek zaginionego kosmonauty. Smithsonian National Air and Space Museum w najściślejszej tajemnicy. Na przykład imię Siergieja Korolewa przez długi czas trzymano w tajemnicy. Jego rodzina mogła nie wiedzieć, że pilot przygotowywał się do zostania astronautą. Nawet psy biorące udział w testach miały pseudonimy.

Naprawdę starano się nie rozprzestrzeniać niektórych prawdziwych niepowodzeń i tragedii. Ale plotki o nich wciąż się rozprzestrzeniły i uzyskały niesamowite szczegóły. To byłoPervushin A. I. „Straszna tajemnica” radzieckiej kosmonautyki. Archiwum X XX wieku z nieudanym startem misji do Wenus w lutym 1961 r. Stację, która utknęła na orbicie, nazwano wtedy pomyślnie wystrzelonym ciężkim satelitą.

Znane są również tajne przypadki śmierci radzieckich kosmonautów. Tak więc aż do lat 80. władze radzieckie ukrywały śmierć Valentina Bondarenko, członka pierwszego korpusu kosmonautów. Umarł Golovanov Y. Kosmonauta nr 1. - M., 1986 w 1961 roku w wyniku wypadku w komorze ciśnieniowej. Starszy porucznik Bondarenko miał zaledwie 24 lata, był najmłodszym w oddziale.

Razem z Bondarenko często pamiętają Oberg J. Odkrywanie sowieckich katastrof. NY. 1988 inny członek pierwszej drużyny - Grigorij Nelyubov. Jednak jego nazwisko zostało usunięte z kroniki kosmosu.Pervushin A. I. „Straszna tajemnica” radzieckiej kosmonautyki. Archiwum X XX wieku z powodu pijackiego skandalu. Iwan Anikiejew i Walentin Filatyjew zostali z nim wydaleni. Uzależniony od alkoholu Nelyubov zmarł w 1966 roku pod kołami pociągu w niejasnych okolicznościach.

Straszny katastrofa się wydarzyłaChaczaturian K. Katastrofa pod Bajkonurem. Nauka i życie w 1960 roku w Bajkonurze. W wyniku eksplozji międzykontynentalnego pocisku balistycznego R-16 zginęło ponad 70 (według różnych źródeł do 120 osób) kosmodromu i personelu wojskowego. Wśród nich był dowódca Strategicznych Sił Rakietowych, marszałek artylerii Mitrofan Nedelin, którego nazwisko często przywołuje ten incydent. O nim stało się znane dopiero w dobie rozgłosu.

Najprawdopodobniej stała się całkowita tajemnica i tłumienie niepowodzeńPervushin A. I. „Straszna tajemnica” radzieckiej kosmonautyki. Archiwum X XX wieku podstawa teorii spiskowych.

---

Informacje o „zagubionych” radzieckich kosmonautach, których ciała wciąż pozostają na orbicie lub pługu ogrom Wszechświata nie mają nic wspólnego z rzeczywistością, aw najlepszym razie zasługują na miano urbanistyki legendy. Jak wszystkie teorie spiskowe, ze względu na ich tajemnicę nadal cieszą się popularnością. Ale rzeczywistość jest dużo bardziej prozaiczna.